…Πήγα (το 1973) στην Μονή Ιβήρων και διανυκτέρευσα. Την επομένη πήρα το καραβάκι από εκεί για Λαύρα. Περίπου είκοσι πέντε με τριάντα το πολύ άνθρωποι. Οι περισσότεροι κοσμικοί. Ελάχιστοι μοναχοί. Τι ωραίο! Αυτοί δεν ταξιδεύουν σ’ αυτόν τον κόσμο. Ούτε μέσα στο Όρος μετακινούνται χωρίς λόγο! Αυτοί ταξιδεύουν αλλού…
Μια μικρή παρεξήγηση και ανάβει ένας απίστευτος καυγάς. Τόσο αταίριαστο αυτό το πράγμα στο τοπίο της αγιορείτικης πραγματικότητος! Προσπαθούν κάποιοι να παρέμβουν επικαλούμενοι την λογική και την ιερότητα του τόπου. Η ένταση αυξάνει. Παίρνει την πρωτοβουλία ένας απλός χαριτωμένος μοναχός. Με απίστευτο χιούμορ εκτονώνει την κατάσταση. Αποδεικνύει ότι τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ’ όσο φανταζόμασταν όλοι. Οι απειλές μεταμορφώνονται σε συνολικά σπαρταριστά γέλια. Το καραβάκι πηδάει πιο πολύ από τα αστεία παρά από τα κύματα. Και αυτό αταίριαστο με το Όρος της κατανύξεως και των δακρύων.
Αυτοί ήταν στραμμένοι προς το πέλαγος· εγώ προς το βουνό. Αυτοί προσδοκούσαν την χάρη και το έλεος του Θεού να έρθει στην καρδιά τους· εγώ πληροφορίες να ικανοποιήσω την περιέργεια του μυαλού μου. Ψηλά στο βουνό, ανάμεσα στις καστανιές, διέκρινα έναν ρωσικό τρούλο. Ρώτησα τον διπλανό μου, που σταυροκοπιόταν, τι ήταν. Μου απάντησε πως ειναι Ζηλωτές μοναχοί. Αυτοί δεν γελούν, δεν μιλούν. Σιωπούν και προσεύχονται. Γύρισαν το κουμπί της ακοής και της οράσεώς τους στις συχνότητες του άλλου κόσμου, που εγώ και αγνοώ και αρνούμαι να πλησιάσω. Ζήλεψα το μεγαλείο του ανθρώπου. Ντράπηκα την μικρότητά μου. Πόνεσα για την κενότητά μου. Όσο ξένοι ήταν αυτοί οι μοναχοί προς εμένα, άλλο τόσο ήμουν εγώ προς το πνεύμα και την ζωή τους.
Το καραβάκι έφθασε στον προορισμό του…»
[Νικολάου ιερομονάχου (τώρα, Μητροπολίτου Μεσογαίας):
«Άγιον Όρος· Το υψηλότερο σημείο της γης»,
μέρος β', κεφ. 4ο, σελ. 109–111,
εκδόσεις «Καστανιώτη», Μάρτιος 2000.]
ΤΟ ΕIΛΗΤΑΡΙΟΝ / ΣΤΑ ΑΘΩΝΙΚΑ ΚΑΡΑΒΙΑ
Διάλογοι:
π.Δαμιανός Σαράντης 12 Μαρτίου στις 12:00 π.μ.
ΣΤΑ ΑΘΩΝΙΚΑ ΚΑΡΑΒΙΑ: «…Η ματιά μου πέφτει σε δυο μοναχούς. Λειτουργεί πιο πολύ η όραση και η φαντασία μου παρά η ακοή μου. Σαν να μην καταλαβαίνουν τίποτε. Η γλύκα της όψης τους κάτι το μοναδικό. Δείχνουν να τα κατανοούν όλα ειρηνικά και αδιατάρακτα χωρίς να συμμετέχουν. Η ειρήνη του προσώπου τους “ὑπερεῖχε, ὅντως, πάντα νοῦν” (Φιλιπ. δ' 7). Με μάγευε η φυσικότητα της πνευματικής καταστάσεώς τους. Δεν είχαν καμιά σχέση με το καράβι και το φορτίο του και όμως ήταν τόσο γλυκείς στην έκφραση και φιλάνθρωποι στο ύφος. Το χέρι γοργά και σταθερά αγκάλιαζε τον έναν μετά τον άλλον τους κόμπους του κομποσχοινίου τους και μαρτυρούσε το απερίσπαστο της σκέψης, το γρήγορον του νοός και το αδιάλειπτον της ενώπιον της Θεού παραστάσεώς τους. Οι άνθρωποι λειτουργούσαν αλλού...». ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ
Mixalis Sofos: ΓΙΑ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙΣ ΣΤΟ <<ΑΛΛΟΥ>>, ΠΡΕΠΕΙ ΤΟ <<ΕΔΩ>>ΝΑ ΕΧΕΙ ΒΑΛΙΤΣΕΣ ΑΔΕΙΕΣ!
Χθες στις 12:52 π.μ.Dimitri Mamoglou: ..πατερα μου οχι μονο ο βυθος της ψυχης σου, αλλα και η επιφανεια αυτης χρυσωμένη ως αλλη ακυμαντη θαλασσα αντανακλα ησυχως και με πυρετωδη δραση τις θειες μαρμαρυγες, οι οποιες διοχετευονται σε οποιους η ακαταστασια τους επληγωσε, θωπευοντας τους ευγενικώς, και ευεργετικώς ακρως θεραπευτικα
π.Δαμιανός Σαράντης 7 ώρες ·
π.Δαμιανός Σαράντης: Τα λόγια σου, ένα στιλπνό ποίημα φίλε
Dimitri. Θαυμάζω τις γενναίες καταδύσεις σου στην ακύμαντη θάλασσα του έμφιλου λόγου, που γεννά πάμπολλες ειλικρινές ευχαριστίες. Εσύ (και, μαζί σου, επίτρεψέ μου να το πω, και η αγαπητή φίλη
ιφιγένεια) έχετε χαρισματικές συλλήψεις και εκφράσεις που αγγίζουν ψυχές...
5 ώρες ·
π.Δαμιανός Σαράντης: Εγώ, πάλι, τον ευγνωμονώ για την «ομορφιά της εξέτασής του»! Από τότε που τον επισκέφθηκα, η καρδιά μου παραμένει αρράγιστη! Να είσαι καλά,
ιφιγένεια, ψυχή του Θεού! Να είστε καλά και οι δύο!...
5 ώρες ·
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.