E. E. Cummings
κάπου που δεν ταξίδεψα ποτέ, πρόθυμα πέρα
από κάθε βίωμα, τα μάτια σου έχουν τη σιωπή τους:
μέσα στην πιο λεπτή χειρονομία σου υπάρχουν πράγματα που με περικλείουν,
ή που δεν μπορώ να αγγίξω γιατί βρίσκονται πολύ κοντά
το παραμικρό σου βλέμμα εύκολα θα με απεγκλωβίσει
ας έχω όπως τα δάχτυλα τον εαυτό μου κλείσει,
ανοίγεις πάντα πέταλο πέταλο τον εαυτό μου όπως η Άνοιξη ανοίγει
(αγγίζοντας επιδέξια, μυστηριακά) το πρώτο ρόδο της
ή αν θελήσεις να με κλείσεις, εγώ και
η ζωή μου θα σφαλιστούν πολύ όμορφα, ξαφνικά,
όπως όταν η καρδιά αυτού του λουλουδιού φαντάζεται
το χιόνι προσεκτικά παντού να πέφτει·
τίποτα απ’ ότι μπορούμε να κατανοήσουμε στον κόσμο αυτό δεν αξίζει όσο
η δύναμη της στιβαρής σου ευπάθειας: που η φύση της
μου επιβάλλει το χρώμα των χωρών της,
απονέμοντας θάνατο και για πάντα με κάθε ανάσα
(δεν ξέρω τι είναι αυτό σε σένα που κλείνει
και ανοίγει· μονάχα κάτι μέσα μου καταλαβαίνει
πως απ’ όλα τα ρόδα πιο βαθιά είναι των ματιών σου η φωνή)
κανείς, ούτε καν η βροχή, δεν έχει τόσο μικρά χέρια
από κάθε βίωμα, τα μάτια σου έχουν τη σιωπή τους:
μέσα στην πιο λεπτή χειρονομία σου υπάρχουν πράγματα που με περικλείουν,
ή που δεν μπορώ να αγγίξω γιατί βρίσκονται πολύ κοντά
το παραμικρό σου βλέμμα εύκολα θα με απεγκλωβίσει
ας έχω όπως τα δάχτυλα τον εαυτό μου κλείσει,
ανοίγεις πάντα πέταλο πέταλο τον εαυτό μου όπως η Άνοιξη ανοίγει
(αγγίζοντας επιδέξια, μυστηριακά) το πρώτο ρόδο της
ή αν θελήσεις να με κλείσεις, εγώ και
η ζωή μου θα σφαλιστούν πολύ όμορφα, ξαφνικά,
όπως όταν η καρδιά αυτού του λουλουδιού φαντάζεται
το χιόνι προσεκτικά παντού να πέφτει·
τίποτα απ’ ότι μπορούμε να κατανοήσουμε στον κόσμο αυτό δεν αξίζει όσο
η δύναμη της στιβαρής σου ευπάθειας: που η φύση της
μου επιβάλλει το χρώμα των χωρών της,
απονέμοντας θάνατο και για πάντα με κάθε ανάσα
(δεν ξέρω τι είναι αυτό σε σένα που κλείνει
και ανοίγει· μονάχα κάτι μέσα μου καταλαβαίνει
πως απ’ όλα τα ρόδα πιο βαθιά είναι των ματιών σου η φωνή)
κανείς, ούτε καν η βροχή, δεν έχει τόσο μικρά χέρια
"Ποιήματα", μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς, Ηριδανός 2007
somewhere i have never travelled, gladly beyond
any experience,your eyes have their silence:
in your most frail gesture are things which enclose me,
or which i cannot touch because they are too near
your slightest look easily will unclose me
though i have closed myself as fingers,
you open always petal by petal myself as Spring opens
(touching skilfully,mysteriously)her first rose
or if your wish be to close me, i and
my life will shut very beautifully ,suddenly,
as when the heart of this flower imagines
the snow carefully everywhere descending;
nothing which we are to perceive in this world equals
the power of your intense fragility:whose texture
compels me with the color of its countries,
rendering death and forever with each breathing
(i do not know what it is about you that closes
and opens;only something in me understands
the voice of your eyes is deeper than all roses)
nobody,not even the rain,has such small hands
any experience,your eyes have their silence:
in your most frail gesture are things which enclose me,
or which i cannot touch because they are too near
your slightest look easily will unclose me
though i have closed myself as fingers,
you open always petal by petal myself as Spring opens
(touching skilfully,mysteriously)her first rose
or if your wish be to close me, i and
my life will shut very beautifully ,suddenly,
as when the heart of this flower imagines
the snow carefully everywhere descending;
nothing which we are to perceive in this world equals
the power of your intense fragility:whose texture
compels me with the color of its countries,
rendering death and forever with each breathing
(i do not know what it is about you that closes
and opens;only something in me understands
the voice of your eyes is deeper than all roses)
nobody,not even the rain,has such small hands
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.