915 Η εντροπία της μετατροπής στο ενδιάμεσο

Όσο να πέσει
και η τελευταία σταγόνα

και να διαλυθεί
μες τον ωκεανό του σύμπαντος.

τότε όλα θα σκορπίσουν...Γ Μ

Λυσιτελής η γέννεσις 

στην χρονική αοριστία απροσδιόριστη τέλεση.

Οριοθετεί στον εν λόγω στίχο του

 την λυσιτελή πανουργία
της ασύνθετης στέρησης

 στου διάσπαρτου σε συνθετική νομολογία 

στερεοποιητικής επιστασίας

 ωκεάνιας συμπαντικής ενοποιητικής μέθεξης.

Η τοποθέτηση τον καθιστά
αμέτοχο μεταβατικό μελετητή

μελλοντικό ταξιδευτή στο ασύνορο
του τέλους του κόσμου.

Αρνείται να δεχτεί μια λυτρωτική
μετουσιωτική θεραπευτική μορφή

 στο ύστατο της συντελείας του αιώνος.

Είναι μυσταγωγικής φύσης

 η τελευταία... με το ...όλα.

Η εντροπία της μετατροπής στο ενδιάμεσο 
λειτουργεί σαν μετασχηματισμός υλικής ουσίας. Ι.Γ

Ιφιγένεια Γεωργιάδου

Χρυσοπλοκώτατε πύργε, καὶ δωδεκάτειχε πόλις, 

ἡλιοστάλακτε θρόνε, καθέδρα τοῦ βασιλέως, 

ἀκατανόητον θαῦμα, πῶς γαλουχεῖς τὸν δεσπότην.

Μια ενδιαφέρουσα παράδοση για την προέλευση αυτού

 του μικρού υμνολογικού διαμαντιού διασώζει ο π. Κων/νος Καλλίνικος, 

στο περισπούδαστο έργο

" Ο χριστιανικός ναός και τα τελούμενα εν αυτώ". 

«Κατά τινα συμπαθῆ παράδοσιν, 

τὰ ἐξαποστειλάρια τοῦ μεγ. παρακλητικοῦ κανόνος ἦσαν κατ᾿ ἀρχάς τρία·

 ἀλλ᾿ εἰς ταῦτα ἀκολούθως προσετέθη ἐπὶ Τουρκοκρατίας καὶ τὸ δ΄ ἐξ ἀφορμῆς τοιᾶςδε.

Ἀρχιερεὺς ἐκ τῶν πολλῶν ἐκείνων ἀνωνύμων μαρτύρων, 

ὧν βρίθουσι τὰ μαρτυρολόγια τῶν νεωτέρων μας χρόνων, 

συνελήφθη τῇ κελεύσει τοῦ τυρράνου καὶ ἀπήγετο εἰς θάνατον. 

Φθάσας δὲ εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ λόφου, ἐφ᾿ οὗ εἶχε στηθῇ τὸ ἰκρίωμά του 

καὶ ἀτενίσας ἐκεῖθεν τήν ποτε χριστιανικωτάτην πόλιν τῶν Κωνσταντίνων

 καὶ Ἰουστινιανῶν δορυάλωτον ὑπὸ τὴν σκοτομήνην τῆς ἀνομίας ἁπλουμένην, 

βαθὺν ἀφῆκε στεναγμόν· καὶ ὑψώσας πρὸς οὐρανοὺς 

τὰ κάθυγρα βλέμματα, μεγαλοπρεπῶς καὶ ἐν ἐμπνεύσει ἀπήγγειλε:

Χρυσοπλοκώτατε πύργε, καὶ δωδεκάτειχε πόλις, 

ἡλιοστάλακτε θρόνε, καθέδρα τοῦ βασιλέως, 

ἀκατανόητον θαῦμα, πῶς φέρεις νῦν τὸν δεσπότην ! ! . . .

Οἱ δήμιοι ἐξέλαβον τὰ λεγόμενα ὡς ὑστάτην προσευχὴν τοῦ θύματός των. 

Ἀλλ᾿ οἱ εἰς τὸ ἀνώνυμον μαρτύριον παραστάντες Χριστιανοὶ

 ἀπεταμίευσαν εὐλαβῶς ἐν τῇ μνήμῃ τὰ ρήματα ἐκεῖνα 

καὶ προσεκόλλησαν μετέπειτα εἰς τόν παρακλητικὸν

 τοῦ ἐστεμμένου μελῳδοῦ κανόνα(Θεοδώρου του Λασκάρεως), 

ἐλαφρότατα τὸ τέλος παραλλάξαντες, διὰ νὰ πορίζωνται ἑκάστοτε ὠφέλειαν διπλῆν:

 νὰ ὑμνῶσι τὴν πολιοῦχον τῆς Ἑπταλόφου

 καὶ νὰ ἀναζωπυρῶσιν ὑπὸ τὸ θ. θυσιαστήριον ἐγκρύπτους

 καὶ ἀκαταδαμάστους τοὺς πόθους των

 πρὸς ὅ,τι ἀποτελεῖ τὴν ἱερὰν Σιὼν τῆς βαβυλωνίου αἰχμαλωσίας των».

Κι ὁ ἀείμνηστος Γιῶργος Σουρέλης σέ ἄρθρο του

«Η Παναγία, το γλυκοχάραμα της ζωής μας»

μνημονεύει λόγου τοῦ ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ :

«Στο βιβλίο για τον Άγιο Ανδρέα τον δια χριστόν σαλόν γράφει ότι

όταν βρέθηκε στους ουρανούς, παραμέρισε το παραπέτασμα

και είδε στο αχανές αυτό ύψος που

"καταπλήσσει κάθε νου και κάθε διάνοια,

θρόνο φοβερό και υπερυψομένο".

Κανείς δεν τον κρατούσε, κρεμόταν μετέωρος.

Από μέσα έβγαιναν φλόγες πιο λευκές και από το χιόνι.

Και πάνω στον θρόνο άστραφτε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός.

Αυτός ο πύρινος θρόνος ήταν η Θεοτόκος.

Τι είναι η Παναγία για μας τώρα που η γέννηση είναι πλέον γεγονός;

Είναι πύργος προστασίας, είναι κάστρο, προπύργιο,

χώρος προστασίας όσων βρίσκονται κοντά της.

Η Παναγία είναι χρυσοπλακώτατος πύργος,

υποδηλώνει ότι η Παναγιά είναι το ανεκτίμητης αξίας υλικό

που αποτελεί την πολύτιμη πρώτη ύλη με την οποία χτίζεται

το κάστρο της προστασίας των ανθρώπων.

Είναι και ασφάλεια, δωδεκάτειχος πόλις, πόλη με δώδεκα τείχη.

Καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλη είναι η απόσταση από εκεί που είναι το σκοτάδι,

ο διάβολος, από εκεί που είναι η Παναγία.

Είναι χώρος υψίστης προστασίας».