ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΜΕ ΗΛΙΑΧΤΙΔΕΣ

Χαιρετισμούς με Ηλιαχτίδες

Τον είδα χθές κι ήτανε σίγουρος

δυνατά μιλούσε και αχόρταγα κοιτούσε

μέσα στα μάτια ολονών

Αναζητούσε μια εικόνα σαγηνευτική

που έχει ανάγκη η ψυχή

στου κόσμου το αραίωμα

μοναδικά να στήνει.

Τώρα εδώ εσύ κάπου αλλού εγώ

με αυτό το λόγο σκλαβωμένη.

κι όμως διαλέγεις και διαλέγω

κάποιο δρόμο απροσμέτρητης ηδονής

για να διαπερνάς ολόκληρη την οικουμένη.

Ανταύγειες από φώς

πάνω σε πρόσωπα νοσταλγικά

εκεί όπου οι σκιές λικνίζονται

μεθυστικά στέλνοντας

χαιρετισμούς στις ηλιαχτίδες.

Να πως νανουρίζεται

το άλαλο το πάθος το μυστικό

πως κυβερνά με πόνο…

Αιτίες και λογικής συμβολισμούς

χαμένους μέσα σε λεκτικούς συνδυασμούς.

Τα σύμβολα οι εικόνες υπάρχουνε ουσιαστικά;

Η διαταγή να ξεκινά αποφασιστικά

από της σκέψης την ανάγκη,

να πλάθει σχήματα ελκυστικά

να σηματοδοτεί νοήματα ιδανικά

εξόχως ανατρεπτικά

της αναπόδραστης γαλήνης.

Ενα μικρόφωνο και γίνεται η φωνή ερέθισμα

που ηλεκτρίζει τα νεύρα στο κεφάλι

μία ανάγκη αποφασιστική

με επιβολή διαπλαστική

στην ασύστατη νοητική μας πάλη...

Αγγίζει της μοναξιάς του τις χορδές

κι απλώνονται μηνύματα στοχαστικά

σαν το εν δ' ύδατ' αενάοντα

ή το θαλερόν κατά δάκρυ χέοντες.

Στην φωτοχυσία των λόγων

της διαχρονικά ερμητικά κλειστής

απρόσβλητη, στοχαστική

απρόσμενα φωτοειδή

λαμπερή σοφία...

Ιφιγένεια Γεωργιάδου

Nicholas Michaloliakos Ν.Ι.Μιχαλολιάκος: Αυτό που κρύβει η κάθε λέξη είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που φανερώνει... Γι' αυτό η φιλοσοφία δεν μπορεί να φανερώσει άλλα να δείξει τα πράγματα ὃπως ἒκανε και ὁ ἂναξ οὗ ἦν το μαντεῖον το ἐν τοῖς Δελφοῖς...

ιφιγένεια γεωργιάδου: Nicholas η μαρτυρική αποστασιοποίηση του σημαίνοντος από το σημαινόμενον είναι η βάση και η διαδρομή της ανυπακοής των άναρχων νοημάτων σε επιλήψιμα μειωτικές ερμηνείες αποδοχής και λειτουργίας...

Nicholas Michaloliakos Ν.Ι.Μιχαλολιάκος: Νομίζω ότι αυτή η η αποστασιοποίηση μαζί με την αμφισβήτηση του αρχικού δόγματος τοῦ Νεοθετικισμοῦ των Σλήκ και Κάρναπ, ότι κάθε φράση που λέμε έχει νόημα μόνον αν μπορούμε να σκεφτούμε τους τρόπους επαλήθευσης της ..οδήγησε στην κατάρρευση του...
Τότε που διάβασα Σληκ και Κάρναπ είχα έντονα σκαναδαλισθεί γιατί ανέτρεπε όλες τις προτάσεις μεταφυσικού περιεχομένου και πήγα να συναντήσω τον Πεντζίκη για να με αναπαύσει ...

Έλενα Σιούτη: Κάθε φράση....ακόμα και κάθε λέξη .....αγγίζει το «πολύ» ......μοιάζει σαν μια κορδέλα που λύνεται και σκορπά κινήσεις γρήγορες, ανεμπόδιστες, διαδοχικές, επίμονες και γιατί όχι και πόθους παράτολμους, πυκνούς ευδαιμονικούς συνταιριασμένους, ...όπως η γραφή της φίλης μας της Ιφιγένειας. Δηλ.: «Η διαταγή να ξεκινά αποφασιστικά από της σκέψης την ανάγκης» κλπ.

Vaia Tzatzara: Nicholas βγάζω το λεξικό επί τόπου !!!!!!!

ιφιγένεια γεωργιάδου: Έλενα Σε ευχαριστώ η αναλυτική προσέγγιση σου με βοηθάει πολύ!!!

ιφιγένεια γεωργιάδου: Nicholas Ο Γκέντελ με το θεώρημα της μη πληρότητας: κάθε σύστημα αξιωμάτων περιλαμβάνει προτάσεις τις οποίες ΔΕΝ μπορούμε να διερευνήσουμε αν είναι αληθείς ή ψευδείς, με τα μέσα που μας δίνει το ίδιο το σύστημα έχει περιορίσει την φιλοδοξία του νεοθετικισμού στην μονοσήμαντη θεώρηση της λογικής στην διατύπωση μίας σκέψης. Το ενδιαφέρον για μένα στην σκέψη του Ludwig Wittgenstein επικεντρώνεται στο σημείο όπου αναφέρεται ότι: «η γλώσσα είναι το κύριο μέσο της σκέψης (για την ώρα τουλάχιστον), ο ομιλητής – προφορική αναπαράσταση της σκέψης – οφείλει να είναι εξαιρετικά προσεκτικός κατά την επιλογή των λόγων του, για να εκφράζει, και τούτο με τρόπο μοναδικό, την ιδέα που επινόησε. Μία από τις μεθόδους που αναπτύχθηκαν από τον Ludwig Wittgenstein, για να αναδείξει το πρόβλημα της πολυσημίας, είναι η μελέτη των παιγνίων της γλώσσας. Αυτό του επέτρεψε να προχωρήσει στην ουσία, χάρη σε μια σειρά από μονοσήμαντες φράσεις - φορτισμένες με νόημα – που σχημάτιζαν ένα δομημένο σχήμα ισομορφικό με μια νοητική εικόνα. Πράγματι, ο αναγνώστης του – εφόσον ο ίδιος έχει ένα επαρκώς αφαιρετικό πνεύμα – συλλαμβάνει σφαιρικά το θέμα της παρουσίασης δίχως να χάνεται σ' έναν λαβύρινθο από εσφαλμένες ερμηνείες, που παράγουν ένα κείμενο μη ανακλαστικό.

Όπως το επεσήμανε ο Thomas Riepe (Wittgenstin's thinking), o Ludwig Wttgenstein δεν επέλεξε να βελτιώσει το αδύνατο σημείο του (τα λάθη της σύνταξης), μα να αναπτύξει το ισχυρότερο σημείο του (τη δύναμη της σημειωτικής δια μέσου μιας σύναξης πρωτότυπης και καινοτόμας).»

Δημητρης Μετσοβιτης «Και από πού προσδιορίζεται ο νόμος των πιθανοτήτων;»
και ακόμα:
«Τι είναι θεμελιωδέστερο; Η ύπαρξη του χωροχρόνου, ή οι πιθανότητες;
Ή μήπως τα μαθηματικά εκ των οποίων ρυθμίζεται ο νόμος των πιθανοτήτων;»

Δημητρης Μετσοβιτης: Και αυτομάτως τίθεται (και πάλι) το ζήτημα:
«Και ποιος Νομοθέτης έθεσε αυτόν τον νόμο;
«Ποιος καθόρισε τους νόμους των πιθανοτήτων,
να λειτουργούν έτσι ακριβώς όπως λειτουργούν,
και να τίθεται έτσι η ύπαρξη,
ως πιθανότερη από την ανυπαρξία;

Δημητρης Μετσοβιτης «I know someone in Christ who, fourteen years ago (whether in the body or out of the body I do not know, God only knows), was caught up to the third heaven. And I know that this person (whether in the body or out of the body I do not know, God only knows) was caught up into Paradise and heard unspoken of things, which befit no man to utter.» (2 Corinthians 12:2-4)

ιφιγένεια γεωργιάδου: «τα μαθηματικά εκ των οποίων ρυθμίζεται ο νόμος των πιθανοτήτων;» Δημητρης, οι πιθανότητες μία παραδοχή των μαθηματικών για την ενδεχόμενη αδυναμία τους να μελετήσουν προς το παρόν την ολότητα των Συμπαντικών πολλαπλοτήτων.

ιφιγένεια γεωργιάδου 16 Αυγούστου 2014