Jacob Barnett: Ο 14χρονος με αυτισμό που απειλεί τη θεωρία της σχετικότητας και πάει για Νόμπελ

Jacob Barnett: Ο 14χρονος με αυτισμό που απειλεί 

τη θεωρία της σχετικότητας και πάει για Νόμπελ

Jacob Barnett, 14-Year-Old With Asperger's Syndrome

THE SPARK BY KRISTINE BARNET

Κάθομαι πίσω πίσω στο μάθημα της φυσικής στο πανεπιστήμιο, ενώ οι σπουδαστές έχουν μαζευτεί σε μικρές ομάδες γύρω από τους πίνακες που 'ναι αραδιασμένοι στην αίθουσα διαλέξεων, έτοιμοι να λύσουν την εξίσωση της ημέρας.

Η δουλειά προχωρά ασθμαίνοντας, με πολύ σβήσιμο.

Καθώς οι ομάδες των σπουδαστών αρχίζουν να λογομαχούν βλέπω τον εννιάχρονο γιό μου μπροστά μπροστά στην αίθουσα, να κουβεντιάζει με τον καθηγητή. Η αίσθηση της απογοήτευσης αυξάνει στην αίθουσα. Ο γιός μου τραβά μιά καρέκλα μέχρι έναν πίνακα και σκαρφαλώνει απάνω.

Ακόμα κι έτσι, πρέπει να σταθεί στις μύτες των ποδιών και να τεντώσει το χέρι του όσο πιο ψηλά μπορεί.

Αυτή είναι η πρώτη του επαφή με τις εξισώσεις,όπως και για άλλους σπουδαστές στην αίθουσα- όμως δεν κοντοστέκεται να σκεφτεί. Οι αριθμοί κυλούν γρήγορα κι αβίαστα απ' το μαρκαδόρο του.

Δεν περνά πολλή ώρα και οι πάντες στην αίθουσα έχουν σταθεί και παρακολουθούν.

Οι σπουδαστές των άλλων ομάδων σταματούν τη δουλειά τους και κοιτούν τον πιτσιρικά με το φορεμένο ανάποδα κασκέτο του μπειζμπόλ. Ο γιός μου δεν προσέχει τους θεατές που κοιτούν, τόσο χαρούμενα απορροφημένος είναι με τους αριθμούς και τα σύμβολα που γεμίζουν γοργά τον πίνακα με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Σύντομα μιλά με τους άλλους της ομάδας του, δείχνοντας, εξηγώντας και κάνοντας ερωτήσεις κατανόησης όπως ένας δάσκαλος.

Μία γυναίκα με σοβαρή όψη χωρίζεται από την ομάδα της και πηγαίνει να ακούσει.

Την ακολουθεί ένας νεαρός με κυρτούς ώμους, που νεύει ζωηρά καθώς σιγά-σιγά καταλαβαίνει.

Μέσα σε λίγα λεπτά όλοι οι σπουδαστές στο μπροστινό μέρος του αμφιθεάτρου έχουν μαζευτεί γύρω από το αγοράκι μου.

Οπότε δείχνει μία τεχνική για την εξίσωση χοροπηδάει από την έξαψη.

Κοιτάω φευγαλέα τον καθηγητή που έχει γείρει στον τοίχο και χαμογελάει.

Τώρα που καταλαβαίνουν το πρόβλημα, όλοι γυρνούν στις ομάδες τους, οι μαρκαδόροι τους πιάνουν και αυτοί δουλειά, όμως η ένταση στις κινήσεις τους και η στάση τους είναι ολοφάνερη.

Κανένας στην αίθουσα δεν αγαπά τις εξισώσεις όπως τις λατρεύει ο γιός μου.

Το μάθημα τελειώνει και το αμφιθέατρο αδειάζει.

Ο γιός μου μαζεύει τους μαρκαδόρους του μιλώντας ζωηρά μ' ένα συμφοιτητή του

για κάποιο βιντεοπαιχνίδι του ΝΒΑ,που το θέλουν και οι δύο.

Καθώς ανεβαίνουν τα σκαλιά, ο καθηγητής πλησιάζει και τείνει το χέρι του.

«Κυρία BARNET, ήθελα να σας πώ για τη χαρά που νιώθω επειδή έχω τον Τζέικ στην τάξη μου.

Σίγουρα βγάζει από τους άλλους σπουδαστές τον καλύτερο τους εαυτό.

Δεν είναι συνηθισμένοι να τους κάνουν έτσι μάθημα.

Για να 'μαι ειλικρινής, δεν είμαι σίγουρος αν θα τα καταφέρω και εγώ να συμβαδίσω μαζί του!»

«Αχ, Θεέ μου» λέω. «Τώρα δα αφηγηθήκατε την ιστορία της ζωής μου».

Ονομάζομαι KRISTINE BARNET και ο γιός μου Ο Τζέικ θεωρείται παιδί-θαύμα στα μαθηματικά και τις φυσικές επιστήμες.

Άρχισε να παρακολουθεί κολεγιακά μαθήματα στα μαθηματικά, την αστρονομία και την φυσική στα οχτώ του χρόνια κι έγινε δεκτός στο πανεπιστήμιο στα εννιά.

Λίγο μετά καταπιάστηκε με μια πρωτότυπη θεωρία στο επιστημονικό πεδίο της σχετικότητας.

Οι εξισώσεις ήταν τόσο μακριές,ώστε ,απ' τον γιγάντιο πίνακα του ξεχείλιζαν στα παράθυρα του σπιτιού μας.

Μην ξέροντας πως να βοηθήσω,ρώτησα τον Τζέικ αν θα μπορούσε να δείξει σε κάποιον τη δουλειά του κι ένας ονομαστός φυσικός επιστήμονας με τον οποίο επικοινώνησα για λογαριασμό του Τζέικ προσφέρθηκε γενναιόδωρα να εξετάσει μία πρώιμη εκδοχή.

Επιβεβαίωσε πως ο Τζέικ όντως καταγινόταν με μία πρωτότυπη θεωρία κι επίσης πως αν η θεωρία ίσχυε, θα ήταν υποψήφιος για το βραβείο Νομπέλ.

Εκείνο το καλοκαίρι, στα δώδεκα του χρόνια, ο Τζέικ προσλήφθηκε ως αμειβόμενος ερευνητής στον τομέα της φυσικής στο πανεπιστήμιο.

Ήταν η πρώτη του καλοκαιρινή δουλειά.

Την τρίτη εβδομάδα πλέον είχε λύσει ένα εκκρεμές πρόβλημα στην θεωρία πλέγματος και η δουλειά του αργότερα δημοσιεύτηκε σ' ένα από τα κορυφαία περιοδικά.

Λίγους μήνες νωρίτερα,την άνοιξη εκείνης της χρονιάς ένα τόσο δα άρθρο είχε δημοσιευτεί σε μια μικρή τοπική εφημερίδα σχετικά μ' ένα κέντρο κοινωφελούς δράσης που είχαμε ιδρύσει ο σύζυγός μου και εγώ.

Αναπάντεχα, αυτό το αρθράκι είχε ως αποτέλεσμα ένα άρθρο για τον Τζέικ σε μιά μεγαλύτερη εφημερίδα.

Και να που βρεθήκαμε με την αυλή μας γεμάτη τηλεοπτικά συνεργεία.

Δεν έπαυαν να μας τηλεφωνούν άνθρωποι του σινεμά, τηλεπαρουσιαστές, ειδησεογραφικά κανάλια εθνικής εμβέλειας πρακτορεία ταλέντων, εκδότες, η αφρόκρεμα των πανεπιστημίων με τους δημοσιογράφους και τους παραγωγούς να θέλουν όλοι μία συνέντευξη από τον Τζέικ.

Σας λέω με το χέρι στην καρδιά πως εκείνη την εποχή εγώ και ο Μάικλ δεν καταλαβαίναμε γιατί ενδιαφέρονταν τόσοι άνθρωποι για τον γιό μας.

Δε λέω, ξέραμε πως ο Τζέικ ήταν ευφυής.

Καταλαβαίναμε πως οι ικανότητές του στα μαθηματικά και τις φυσικές επιστήμες ήταν ανεπτυγμένες και πως δεν ήταν φυσιολογικό γι' αυτόν να σπουδάζει στο κολέγιο.

Ο Μάικλ κι εγώ όμως γιορτάζαμε άλλου είδους νίκες ότι ο Τζέικ τα κατάφερνε στο μπέιζ μπώλ, πως είχε στενούς φίλους στην ηλικία του που έπαιζαν μαζί και έβλεπαν ταινίες στο υπόγειο μας και πως (θα με σκοτώσει που το αναφέρω) είχε την πρώτη του φιλενάδα.

Αυτά τα συνηθισμένα για την ηλικία του Τζέικ πράγματα είναι για μάς τα πιό εκπληκτικά όταν μας πολιόρκησαν λοιπόν τα ΜΜΕ, τα χάσαμε τελείως.

Μόνον όταν μιλήσαμε με ορισμένους από εκείνους τους δημοσιογράφους και διαβάσαμε (ή ακούσαμε) τα άρθρα που έγραφαν, αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε πόσο εκτός πραγματικότητας ήμασταν.

Η αλήθεια είναι πως χρειάστηκε ένας εκτυφλωτικός προβολέας για να φανερωθεί στον Μάικλ και σε εμένα πως η ζωή μας με το γιό μας είχε αλλάξει οριστικά.

Αυτό που δεν κατανοούσαν εκείνοι οι δημοσιογράφοι ήταν πως το απίστευτο μυαλό του Τζέικ γινόταν ακόμα πιο αξιοθαύμαστο επειδή είχε χαθεί.

Όταν τα ΜΜΕ ήρθαν στην αυλή μας, ζούσαμε με την διάγνωση του αυτισμού που είχε γίνει για τον Τζέικ στα δύο του χρόνια.

Παρακολουθούσαμε αβοήθητοι καθώς το γεμάτο ζωή πρόωρα αναπτυγμένο αγοράκι μας σταδιακά έπαυε να μιλά και μπροστά στα μάτια μας, χανόταν στον δικό του κόσμο.

Η πρόγνωση έγινε γρήγορα από απαισιόδοξη ξεκάθαρα ζοφερή.

Όταν έγινε τριών, ο στόχος που έθεσαν οι ειδικοί ήταν η ελπίδα να μπορεί στα δεκάξι του να δένει μόνος του τα κορδόνια των παπουτσιών του.

Ετούτο το βιβλίο είναι για το πώς φτάσαμε από εκεί εδώ η ιστορία του ταξειδιού μιας μητέρας συντροφιά με τον αξιοθαύμαστο γιό της.

Αλλά για μένα, πιο πολύ απ' οτιδήποτε άλλο είναι για τη δύναμη της ελπίδας και τις εκπληκτικές προοπτικές που μπορούν να υπάρξουν όταν είμαστε ανοιχτόμυαλοι και μαθαίνουμε πως ν' αντλούμε μέσα από ΚΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΤΙΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΑΛΗΘΙΝΑ ΕΧΕΙ. (Σε pdf)

Forget what you know: Jacob Barnett at TEDxTeen