Αν και νέος στην ομάδα, διαβάζοντας προσεκτικά πολλά ποστ παρατήρησα ότι πολλά μέλη φέρνουν τη συζήτηση που ξεκινάει σε διαφορετικά περιεχομένου πόστ σε ένα συγκεκριμένο σημείο.
Στο θέμα της πιστής εφαρμογής κανόνων, στην έρευνα η όχι του Δόγματος και κατά πόσο θα πρέπει να εφαρμόζονται πιστά οι θρησκευτικοί κανόνες κλπ.
Δεν είναι τυχαίο ότι φτάνουμε συχνά σ αυτό το σημείο "σύγκρουσης".
Το σημείο είναι κομβικό και έχει τεράστια αξία. Δεν θα πάρω θέση.
Θα προσπαθήσω λοιπόν να διεξάγω μια παράτολμη πτήση πάνω από το θέμα με αφορμή μάλιστα την συνομιλία δυο μελών που παρακολούθησα τα οποία λένε δυο πράγματα που φαίνονται αντίθετα ενώ στην πραγματικότητα μου φαίνονται συμπληρωματικά.
Στην Ναυμαχία του Midway Αμερικανοί και Ιαπωνέζοι κυνηγιώνται στη λεπτομέρεια σε μια μάχη που έχει έντονο το στοιχείο του Fog of War (ομίχλη πολέμου)
Ο Ιαπωνέζος ναύαρχος Yamamoto προσπαθεί να οργανώσει την επίθεση η την άμυνα του στόλου του. Στο σημείο αυτό...
είναι κρίσιμη η απόφαση που θα πάρει για το αν θα εξαπολύσουν επιθετική ενέργεια φορτώνοντας τα αεροπλάνα με βόμβες η αν θα ειναι έτοιμοι προς συντριβή του αντίπαλου αεροστόλου τη στιγμή που αυτός θα εξαπολύει επίθεση οπότε τα αεροπλάνα δεν θα πρέπει να έχουν δεσμευτεί με βόμβες και τορπίλες.
Η απόφαση όμως αυτή περνάει από το αν θα έχει μαντέψει σωστά τις προθέσεις των Αμερικανών.
Από την τελική δική του απόφαση θα εξαρτηθεί η έκβαση του πολέμου (με δεδομένη την απόφαση των Αμερικανών που θα είναι -μια αντίστοιχα)
Ο Γιαμαμότο ξέρει πολύ καλά το βάρος που έχει η οποιαδήποτε απόφασή του. Ο λόγος του είναι αδιαμφισβήτητος για όλους. Η απόφασή του θα εκτελεστεί. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις αποφάσεις του.
Ο λόγος του είναι νόμος και ούτε ο ίδιος ο Αυτοκράτορας δεν θα τολμούσε να επέμβει στην απόφαση που πρέπει τώρα αυτός να πάρει.
Όμως ο Γιαμαμότο είναι ένας χαρισματικός Ναύαρχος. Ξέρει ότι όλα αυτά δεν αρκούν....
όλα αυτά θα έχουν αξία μόνο αν πάρει τη σωστή απόφαση.
Ξέρει πολύ καλά ότι στην γέφυρα της ναυαρχίδας πρέπει να κάνει κάτι για να βελτιστοποιήσει τις πιθανότητες του.
Έτσι με δική του πρωτοβουλία έχει σταθερά δίπλα του έναν νεαρό αξιωματικό ο οποίος έχει δείξει ιδιαίτερη οξυδέρκεια στη διαχείριση μάχης σε κρίσιμα σημεία στο παρελθόν.
Γι αυτόν τον νεαρό.. η αυστηρότητα του Γιαμαμότο δεν είναι τόσο μεγάλη.
Ο νεαρός αυτός μπορεί να του μιλάει ακόμα και "στον ενικό" για να κερδίζουν χρόνο από περιττές διατυπώσεις που απασχολούν "νοητικούς πόρους" στο μυαλό του νεαρού.
Ο νεαρός μπορεί να πίνει ακόμα και λίγο κρασί αν αυτό τον κάνει να νιώθει πιο άνετα διότι ούτως η άλλως οι πόρτες είναι κλειστές και δεν υπάρχει ο κίνδυνος μιας σκανδαλώδους ένδειξης απειθαρχίας απέναντι στον θρυλικό Ναύαρχο.
Ο Γιαμαμότο και ο νεαρός κάθιδροι προσπαθούν να αξιολογήσουν τα τελευταία δεδομένα. Η ώρα της αποφάσεως πλησιάζει. Αν δεν το κάνουν αυτοί μπορούν ανά πάσα στιγμή να το κάνουν οι Αμερικανοί !
Αν το κάνουν πάλι .. μπορεί να αποδειχθεί καταστροφικό !
Πέρασαν ήδη στο τελικό στάδιο. Τα λόγια είναι τα ελάχιστα δυνατά .. η κατάσταση έχει αναλυθεί στο έπακρον .. το ρίσκο ειναι δεδομένο και αδύνατον να υπερκεράσει τα θετικά όρια μιας μικρής υπεροπλίας.
Η απόφαση ορίστηκε.Και οι δυο συμφώνησαν σ αυτό.
Από εκεί και πέρα ... κανείς δεν θα προσέθετε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
Οι Ιαπωνέζοι υπαξιωματικοί αναλαμβάνουν της διαβίβαση της διαταγής που φτάνει στους πιλότους. Καθώς ανακοινώνεται στο θάλαμο επιχειρήσεων το σχέδιο αποστολής οι πιλότοι αντιλαμβάνονται τη δυσκολία και το ρίσκο.
Τότε ένας πιλότος εξαιρετικά οξυδερκής μα ο πιο απείθαρχος απ ολους λυγίζει ..."είμαστε σίγουροι ? !"
Βίαια τότε κινείται εναντίων του ένας αξιωματικός που του υπενθυμίζει πως τολμάς ! Αμφισβητείς τον ανίκητο Γιαμαμότο ? Ποιος νομίζεις ότι είσαι ! Ο πιλότος κατεβάζει ντροπιασμένος το κεφάλι του .. καθώς ακούει ότι εξαιρείται από την αποστολή !
Τούτο αγριεύει περισσότερο τους συναδέλφους του που ήδη τον κοιτούν υποτιμητικά ! Και αυτή η υποτίμηση είναι αυτή η δύναμη που χρειάζονταν να ξεπεράσουν τους δικούς τους φόβους την μικρότερη αντίστοιχα κρυφή τους αμφιβολία !
ΖΗΤΩ Ο ΓΙΑΜΑΜΟΤΟ ! ΖΗΤΩ Η ΙΑΠΩΝΙΑ !
φώναξαν όλοι και ψυχώθηκαν.
Ήταν πολύ σημαντικό. Την ώρα της αποστολής όλοι οι πιλότοι έπρεπε να πετύχουν το άριστο αποτέλεσμα. Οποιαδήποτε αμφιβολία θα θόλωνε την κρίση τους και θα μείωνε τις πιθανότητες.
Η επίθεση έγινε. Ήταν ένα τραγικό λάθος. Ο παράγοντας τύχη είχε χαμογελάσει στους Αμερικανούς. Δεν έφταιγε ούτε ο Γιαμαμότο ούτε ο νεαρός επιτελής του.Είχαν κάνει οτι καλύτερο μπορούσαν μα όχι ότι καλύτερο έπρεπε γιατί δεν πέρναγε μόνο από το χέρι τους.
Δεν έφταιγε καν εκείνος ο ευφυής πιλότος που "διέφθειρε" με την κρίση του το ηθικό της αποστολής. Για την ακρίβεια βοήθησε και αυτός με τον τρόπο του.
Όλοι έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό μα ένα αόρατο χέρι είχε τον τελικό λόγο.
Άλλοι το είπαν Θεός. Άλλοι τύχη .. άλλοι νοημοσύνη του Αμερικανού Ναυάρχου ..
Οι Ιαπωνέζοι τίμησαν τον Γιαμαμότο παρά την Ήττα... αγνόησαν τον νεαρό επιτελή...
εκτέλεσαν τον πιλότο...
Καθώς 70 χρόνια μετά διαβάζω στις εφημερίδες ότι οι Ιάπωνες
σήμερα είναι στρατηγικοί εταίροι των Αμερικανών στον Ειρηνικό.
διερωτώμαι ξανά ποιος επέτυχε την νίκη στο Midway.
H ομίχλη του πολέμου ? του Θεού ?.... ή η ομίχλη του Διαβόλου...
Καθώς βρέθηκα σ αυτό το φρικτό δίλημμα σκέφτηκα να συμβουλευτώ έναν Δάσκαλο που μίλαγε για την σημασία της Αποστολής.
Δήλωσα διαθέσιμος ...και ευχήθηκα ... η ομίχλη του Θεού να είναι υπέρ μας .. δεδομένης της υπεροπλίας.
ιφιγένεια γεωργιάδου: Dimitris,
αυτογνωσία και ταπείνωση
η διαπεραστική δυναμική
κάθε στρατηγικής μεγαλοφυΐας...
στην ανατρεπτική λογική
των προφανών σε βαθύτερες
ουσιαστικές πρακτικές ...
που αποφέρουν ισορροπία
και σταθερότητα
στις αμφιταλαντεύσεις της ζωής μας.....Ι.Γ
15 Ιουνίου στις 4:17 μ.μ.
Panagiotis Melikidis: Μια μεγαλοφυΐα δεν είναι ποτέ ταπεινή νομίζω. Γιατί όλοι στηρίζονται σ' αυτήν που τελικά θα σταθμίσει μέσα σε αμέτρητους αστάθμητους παράγοντες για να πάρει την τελική απόφαση. Νομίζω δηλαδή ότι διακατέχεται, κι έτσι πρέπει, από μια ιδιάζουσα αυτοπεποίθηση, παρεξηγήσιμη πολλές φορές από ανθρώπους οι οποίοι θρησκεύουν συνειδητά. 15 Ιουνίου στις 5:52 μ.μ.
Dimitris Marinakos: Η ταπεινότητα μιας μεγαλοφυΐας φαίνεται σε πράγματα τόσο δύσκολα παρατηρήσιμα (μα αν τα προσέξεις ειναι συγκλονιστική) διότι έχει ενστικτωδώς ενσωματώσει την αντίσταση στον εκφυλισμό της έννοιας ταπείνωση σε ψευδο-ταπείνωση.
Η ταπείνωση ανθρώπων που δεν έχουν τα χαρακτηριστικά μιας μεγαλοφυΐας είναι πολύ συχνά μια φίλαυτη υποκρισία που τους κάνει όμως ... υποφερτούς !
Το διαφορετικό επίπεδο απαιτεί και διαφορετικά "Εργαλεία" ερμηνείας της παρατήρησης.
Το πρόβλημα με τις μεγαλοφυΐες έγκειται στις δυνατότητες των παρατηρητών.
Μια μεγαλοφυΐα μπορεί να αρνείται την εικόνα της ταπεινότητας
απέναντι σε έναν πονηρό φτωχό και τούτο μοιάζει με υπερβολή
καθώς το φτωχός είναι το μόνο διαθέσιμα όψιμο.
Μια μεγαλοφυΐα μπορεί να ζωγραφίσει έναν πίνακα γυμνό σκανδαλίζοντας τους "ταπεινούς". Μια μεγαλοφυΐα όμως μπορεί να βρεί την ταπεινότητα ποιο γρήγορα από κάθε άλλον.
Ο Χριστός ήταν ταπεινός σε μια κλίμακα μη ευκόλως μετρήσιμη ή αναπαραστάσιμη από ανθρώπους που είναι απλά θρησκόληπτοι.
Στο ναό των εμπόρων δεν χρειάστηκε καμία μορφή ταπεινότητας
για να ταπεινώσει αυτούς που παρίσταναν τους ταπεινούς.
Όμως δέχτηκε να του πλύνει τα πόδια του η Μαγδαληνή
σε μια στιγμή που κανένας αντίστοιχα θρησκόληπτος που θα είχε φτάσει στο "παραμικρό αντίστοιχο επίπεδο συνειδητότητας" δεν θα έσπαγε στο να το κάνει.
Το πολύ πολύ.... να έσκυβε το κεφάλι και να την προσπερνούσε "ταπεινά" ιδιαίτερα αν κοιτούσαν άλλοι. (καλή εκδοχή) 15 Ιουνίου στις 6:09 μ.μ.
Panagiotis Melikidis: Συμφωνώ απόλυτα...αυτό ήθελα να πω με πολύ έμμεσο τρόπο. Δεν το έκανα για να προλάβω σχόλια του στυλ "κατακρίνεις" και γίνουν απογευματιατικα τα νεύρα μου κρόσσια. 15 Ιουνίου στις 6:10 μ.μ.
Παναγιώτης Σαρρής Δεν είναι απαραίτητα η αυτοπεποίθηση απαγορευτική για την ταπείνωση πάντως. Επίσης το να ρίχνουμε το βάρος του λάθους μόνο και εξολοκλήρου στους παρατηρητές των ιδιοφυιών είναι λάθος. Τι συμβαίνει στις περιπτώσεις που η ιδιοφυΐα δε γνωρίζει ότι είναι ιδιοφυΐα αυτό επηρεάζει την συμπεριφορά της; Επίσης τι συμβαίνει όταν άλλες ιδιοφυΐες κρίνουν την ταπείνωση της μεγαλοφυΐας; Ή στην περίπτωση που ο παρατηρητής είναι ταπεινός ο ίδιος θα έκρινε αντίστοιχα ταπεινά και με μεγάλη επιείκεια την μεγαλοφυΐα. 15 Ιουνίου στις 6:31 μ.μ. ·
ιφιγένεια γεωργιάδου: Στο ναό των εμπόρων >>> Dimitris τράπεζες αναποδογύρισε χρήματα σκόρπισε και εκείνοι οι υπερήφανοι οι σκληρόκαρδοι σκύβανε να μαζέψουν τα κέρματα με αυτοθυσία και ηρωϊσμό ξεχωριστό σπρώχνοντας και πατώντας ο ένας τον άλλο με μίσος περισσό για τον Ιησού Χριστό που τολμάει να υψώνει την ανθρώπινη φύση μέχρι τον θρόνο τον θεϊκό!!!
Η διαπεραστική δυναμική κάθε στρατηγικής μεγαλοφυΐας... 15 Ιουνίου 2015
www.facebook.com/groups/Sophia.Drekou / Θεολογία, Επιστήμη, Λογοτεχνία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.