Προτιμούσα να πιστεύω στο Θεό,
παρά να τον βλέπω μέσα σ' όλη του τη δόξα.
Κάνει κρύο στο άπειρο;
«Τα καλοπιάσματα μου, οι περιποιήσεις μου, οι αμυαλιές μου, οι μικροπαραλείψεις μου, δεν ξέρω ποτέ τι αντιδράσεις θα προκαλούσαν στον κύριο Τest. Αλλά σας ομολογώ πως τίποτα δεν με δένει περισσότερο μαζί του απ' αυτή την αβεβαιότητα για τις διαθέσεις του.
Στο κάτω κάτω, είμαι ευτυχής που δεν καταλαβαίνω και πολύ καλά, που δεν μαντεύω διόλου την κάθε μέρα, την κάθε νύχτα, την κάθε επόμενη στιγμή του περάσματος μου στη γή. Η ψυχή μου, αυτό που διψάει περισσότερο από κάθε τι άλλο, είναι να μένει έκπληκτη.
Η αναμονή, η διακινδύνευση, λίγη αμφιβολία, την αναπτερώνουν και την αναζωογονούν, πολύ περισσότερο απ' ότι η κατοχή της βεβαιότητας. Νομίζω πως αυτό δεν είναι καλό αλλά έτσι είμαι, παρά τις επιπλήξεις που κάνω στον εαυτό μου.
Εξομολογήθηκα, κι όχι μόνο μία φορά,πως έχω σκεφτεί ότι προτιμούσα να πιστεύω στο Θεό παρά να τον βλέπω μέσα σ' όλη του τη δόξα, πράγμα για το οποίο επιτιμήθηκα. Ο εξομολόγος μου είπε πως αυτό είναι περισσότερο κουταμάρα παρά αμαρτία.»
«Ο κύριος Τεστ» Πωλ Βαλερύ (1871-1945) σε μετάφραση Τίτου Πατρικίου.
Κάνει κρύο στο άπειρο;
Κάνει κρύο στο άπειρο;
Κάνει κρύο στο άπειρο;
Αφού και εμείς είμαστε μέρος του απείρου αισθανόμαστε. Φυσικά υπάρχει μια διαφορά και η διαφορά είναι ότι εμείς έχουμε το προνόμιο της προσωπικής παρέμβασης Του άγιου Θεού ως προς την δημιουργία μας. Είμαστε πρόσωπο και αυτό μας δίνει την δυνατότητα, μέσα από την χάρη να έχουμε αντανακλαστικά πολύ ποιο προχωρημένα από την κτίση, να μπορούμε να ακούμε να αισθανόμαστε έγκαιρα και έτσι οι διαθέσεις μας να έχουν γρήγορα τις διακυμάνσεις. Θα έλεγα είμαστε το ραδιοφωνάκι σε σχέση με τα ερτζιανά.Ναι το άπειρο χάρη σε μας και κρυώνει, ζεσταίνεται, ίσως και να κλαίει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.