Ιδέες περί του Homo Scientis - Ν. Λυγερός

Στην παιδική του ηλικία, ο δίκαιος άνθρωπος
θεωρεί όλους τους ανθρώπους ως εάν ίσοι,
όχι μόνο ως προς τον νόμο, όπως το έκαναν
οι Γάλλοι επαναστάτες στα 1789, μα και διανοητικά.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου περιορίζεται
μέσα σε μία άβυσσο βεβαιοτήτων.
Το πιο σοβαρό, αναμφίβολα, είναι πως πιστεύει
ότι κάθε άνθρωπος γεννήθηκε για να βοηθά 
την ανθρωπότητα, όχι απλώς αναπαράγοντας άτομα,
μα δημιουργώντας έννοιες και οντότητες.

Εντούτοις, καθώς πρέπει να είναι σε συμφωνία 
με την πραγματικότητα,
λίγο αργότερα κατά τη διάρκεια της εφηβείας του,
συνειδητοποιεί σύντομα πως του είναι απαραίτητο
να υποθέσει ότι κάθε άνθρωπος είναι εν δυνάμει
και όχι εν τοις πράγμασι ικανός να ενεργεί
για το καλό της ανθρωπότητας.

Τότε, αφού έχει συνειδητοποιήσει τη διαφορά τούτη
έναντι των αρχικών ιδεών του,
τις οποίες βρίσκει αρκετά αφελείς τώρα,
επιδίδεται στο καθήκον να αλλάξει
την υπάρχουσα νοοτροπία των προσώπων
του περιβάλλοντός του, προκειμένου
να πάψουν να χάνουν πολύτιμο χρόνο
με τις ματαιότητες της καθημερινότητας.

Έχει συνειδητοποιήσει το εύρος της υποχρέωσής του,
διότι ανακαλύπτει πως, σε αντίθεση
με τους ισχυρισμούς ορισμένων, γενικά,
είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι που δημιουργούν
αυτό που εκείνος αντιλαμβάνεται ως παρεκκλίσεις
από την κύρια υποχρέωσή τους,
την ανθρωπιστική βοήθεια.

Ωστόσο, άλλη μία φορά απέναντι στην πραγματικότητα,
θέλοντας να συντηρήσει μία συνέπεια στη σκέψη του,
καθώς πιστεύει πως ο άνθρωπος είναι εγγενώς καλός,
ομολογεί ότι ο τρόπος αυτός να ενεργεί δεν είναι καλός,
διότι βλέπει πως δεν γνωρίζει πώς να είναι πειστικός.

Νομίζει πως η αποτυχία τούτη προέρχεται από το γεγονός
της άγνοιάς του της φύσης των ανθρώπων.

Αποφασίζει, λοιπόν, να βυθιστεί στη λογοτεχνία,
ελπίζοντας μεταξύ άλλων να βρει τις αναλύσεις
την ανθρώπινη κοινωνική συμπεριφορά.

Μα και πάλι η απογοήτευση είναι γρήγορη,
διότι αντιλαμβάνεται πως το λογοτεχνικό είδος
ασχολείται πάρα πολύ με την αισθητική της φόρμας,
εγκαταλείποντας, ενίοτε απροκάλυπτα, το βάθος,
όταν αυτό είναι ενοχλητικό, περίπτωση πάρα πολύ συχνή.

Στη λογοτεχνία λίγο ενδιαφέρει η πραγματικότητα
εάν αυτή δεν προάγει διόλου τη σκέψη.

Επί πλέον, αποστρεφόμενος τη χρήση της ρητορικής,
την οποία θεωρεί ως έναν από τους μεγαλύτερους εχθρούς της σκέψης,
δεν καταδέχεται να έχει ως αποκλειστικό εξοπλισμό του σώματός του,
τόσο γυμνό όσο η ειλικρίνεια, παρά μόνον τη διαλεκτική.

Μέσα στον λογοτεχνικό ωκεανό ένα μόνο όνομα αναδύεται,
ίδιος βράχος, Dostoïevski.

Βρίσκει εκεί τρεις επικεφαλίδες:

ο Ηλίθιος, η παιδική ηλικία,

Έγκλημα και τιμωρία, η εφηβεία,
Οι αδελφοί Καραμαζώφ, η ελπίδα!

Συλλαμβάνει το ακόλουθο γεγονός:
είναι με τη φιλοσοφία που θα υπερβεί τη λογοτεχνία.

Μα πόσος χαμένος χρόνος!

Προτού ν’ αγωνιστεί για την ανθρωπότητα
πρέπει να μεταμορφώσει τον εξοπλισμό του,
τη διαλεκτική, μια πραγματική ασπίδα.

Ο ιππότης με τη θλιμμένη μορφή, με τη σειρά του,
αναχωρεί για την κατάκτηση της ιστορίας των ιδεών.

Μολονότι ισχνός, η αναζήτησή του δεν ήτανε μάταιη.

Πράγματι, στον μοναδικό βράχο, προστίθενται μερικά νησάκια
καθένα προικισμένο με έναν φάρο!

Τα κυριότερα είναι ο Σωκράτης, ο Carlo και ο Albert.

Έτσι καταβροχθίζει όσο πιο πολύ μπορεί τις γνώσεις
που αφορούν σ’ αυτό το αντικείμενο,
μόνη λύση στα προβλήματά του,
των οποίων ο αριθμός και η δυσκολία
καθίστανται κάθε μέρα και μεγαλύτερα,
διότι αντιλαμβάνεται ότι άλλοι
πριν από κείνον έχουν προσπαθήσει.

Συμπυκνώνοντας τις ικανότητές του,
στο όριο ρήξης των αντιστάσεών του,
σκέφτεται ότι τώρα είναι έτοιμος
και παράγει τη νοητική του απαλλαγή,
ελπίζοντας να εξολοθρεύσει με το φως του,
το σκότος των ψυχών που τον περιβάλλουν.

Θέλοντας να καταστρέψει την αδράνεια
που βλέπει ως την αλυσίδα που υποβαθμίζει
τον άνθρωπο στη σκλαβιά,
λάμπει με όλες του τις δυνάμεις.

Πόση είναι η έκπληξή του όταν βλέπει τον εαυτό του μόνο,
εν μέσω ερημίας ανθρώπων• τρομοκρατημένοι
από τον ιδιόμορφο χαρακτήρα του, έφυγαν.

Ούτε ένας άνθρωπος πλέον στον ορίζοντά του.

Καταλαβαίνει τότε ότι βοηθώντας την Ανθρωπότητα
με έναν κάποιο τρόπο απανθρωπίζεται κανείς.

Μη όντας πλέον ευαίσθητος σε τοπικά προβλήματα,
απαιτώντας από τον εαυτό του αποκλειστικά
μια ολική αντανάκλαση, καθίσταται ένας παράξενος.

Μα λίγη σημασία έχει, ένας μόνο σκοπός πληροί τον εγκέφαλό του:
να γίνει μια σκέψη εν πράξει.

Τώρα ιππότης περιπλανώμενος της σκέψης,
γνωρίζει πως εφεξής δεν θα μπορεί να υπολογίζει
παρά μόνον στον εαυτό του, εκείνον, μόνο!

Ιδέες περί του Homo Scientis - Ν. Λυγερός

Σοφία Ντρέκου - Νίκος Λυγερός Λόγοι

Διάλογοι Facebook: 
ιφιγένεια γεωργιάδου: Συμπυκνώνοντας τις ικανότητές του, στο όριο ρήξης των αντιστάσεών του, σκέφτεται ότι τώρα είναι έτοιμος και παράγει τη νοητική του απαλλαγή, ελπίζοντας να εξολοθρεύσει με το φως του, το σκότος των ψυχών που τον περιβάλλουν. Ν.Λυγερός 22 Σεπτεμβρίου 2014 στις 11:11 μ.μ. ·

θεοφιλοσ εγγλεοπουλοσ: Αναζητώντας να ταξινομήσω τις αξίες τις αληθινές στην ζωή μου περιπλανηθηκα πλανήθηκα χάθηκα στα ποταπά ριζωσα στο ασήμαντο το επιφανειακό ανέβηκα ψηλά χωρίς να καταλάβω πως ήμουν χαμηλά αμμοθύελλα οι σχέσεις πυραμίδα στην έρημο της άγονης ζωής στην χωρίς ΧΡΙΣΤΟ ΖΩΗ μετέωρος στο κενό ακούμπησα το μέτωπο στην γη και όλα άλλαξαν έγιναν για πρώτη φορά ΑΛΗΘΙΝΑ Η ΠΙΣΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΛΥΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΝΟΥ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΟΞΥΓΟΝΟ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΝ ΣΧΗΜΑΤΙΖΩ ΕΥΛΑΒΙΚΑ ΚΑΙ Η ΕΥΧΗ ΔΥΝΑΤΗ ΑΓΑΠΗ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΑΔΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ.....ΚΑΛΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΚΥΡΙΑ ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ 23 Σεπτεμβρίου στις 12:08 π.μ. ·

Zachariou Christos: <<Τώρα ιππότης περιπλανώμενος της σκέψης, γνωρίζει πως εφεξής δεν θα μπορεί να υπολογίζει παρά μόνον στον εαυτό του, εκείνον, μόνο!>> και αν καταλάβει ότι υπάρχει και Εκείνος καλώς, αλλιώς το συμπλεγματικό δικτύωμα στο οποίο καθημερινά παγιδεύεται μοιάζει να είναι απελπιστικά δύσκολο να το ξεφύγει... 23 Σεπτεμβρίου 2014 στις 7:43 π.μ.

ιφιγένεια γεωργιάδου: eimai-xristianos-lygeros... 23 Σεπτεμβρίου 2014 στις 8:21 π.μ.
Είμαι Χριστιανός - Ν. Λυγερός NIKOS-LYGEROS-POIHSH.BLOGSPOT

ιφιγένεια γεωργιάδου: Η ΕΥΧΗ ΔΥΝΑΤΗ ΑΓΑΠΗ ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΑΔΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ... >>> θεοφιλοσ, συγκίνηση και ζεστασιά σταλάζουν τα λόγια σου στην καρδιά μου... τόσο αληθινά σαν ένα τραγούδι ζωής χαραγμένης στο αιματοστάλαχτο δρόμο του ανηφορικού Γολγοθά δοκιμασμένοι ακόλουθοι δρόμου ανηφορικού... ζωής θυσιαστικής και ελπιδοφόρας ατενίζουμε με χαρούμενο βλέμμα την θεϊκή χάρη Του καθισμένη ...εκ δεξιών του θρόνου του Πατέρα όλων μας!!! 23 Σεπτεμβρίου 2014 στις 8:38 π.μ.

ιφιγένεια γεωργιάδου: το συμπλεγματικό δικτύωμα στο οποίο καθημερινά παγιδεύεται >>> Christos, σοφή διαπίστωση για τους ακόλουθους της δύσκολης ανάβασης από την απότομη πλαγιά της επιστημονικής αναζήτησης ...δρόμος επικίνδυνος γεμάτος συμπλεγματικές ιδιομορφίες και διανοητικούς εγκλωβισμούς... όπως εντόπισες και λίγο πολύ όλοι μας έχουμε περάσει από εκεί.Με την αγνότητα στις προθέσεις και την αγάπη για τον συνάνθρωπο στην καρδιά μας με όποιο τρόπο και αν τον αναζητούμε ο μεγαλοδύναμος Θεός μας συγκινείται και έρχεται σαν δροσερός άνεμος να μας κρατήσει σφιχτά στην αγαπημένη του αγκαλιά όλους μαζί αδέλφια Του μοναδικά και ανεπανάληπτα εις τους αιώνας των αιώνων!!! 23 Σεπτεμβρίου στις 8:51 π.μ.

FACEBOOK-ΕΚΗΒΟΛΟΣ - SOCIAL MEDIA - LIBRARY