Αλέξανδρος Παναγούλης: Ο ηρωϊσμός της αγέρωχης αυτοθυσίας του

Ο ηρωϊσμός της αγέρωχης αυτοθυσίας

Ο ηρωϊσμός της αγέρωχης αυτοθυσίας του

εστήριξε τις θολωμένες με την βία 

και την ασυδοσία ψυχές μας.

Αιώνια η μνήμη σου ηρωϊκέ, ακαταμάχητε

ασυμβίβαστε ΑΛΕΚΟ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ !!!

Ευχές αγωνιστικής εγρήγορσης και ετοιμότητας

με δημιουργική ενότητα και αλληλεγγύη.

Να διατηρήσουμε τις ηρωϊκές παρακαταθήκες

αντίστασης και πάλης
σε παραμορφωτικές επιβολές

στην ομορφιά της γενναιόδωρης ψυχής

του υπερήφανου λαού μας.

Ιφιγένεια Γεωργιάδου 1 Μαΐου 2014

• Ιφιγένεια Γεωργιάδου: 1 Μαΐου 2014 ·

Nicholas Michaloliakos Ν.Ι.Μιχαλολιάκος Όντως αγωνιστής της Δημοκρατίας επί χούντας, και μάλιστα είχε την γενναιότητα να πεί ότι δεν θα ενοχληθεί αν δοθεί χάρη στους πραξικοπηματίες.
Αλλά ο χυδαίος λαϊκισμός έσπευσε με συνθήματα, θυμάμαι την ημέρα της κηδείας του, να σπιλώσει τον ευπατρίδη Αβέρωφ, ότι δήθεν ευθύνεται για τον θάνατό του, πράγμα που ούτε καν ο αδελφός του -προς τιμήν του- δεν έσπευσε να υιοθετήσει. Καλημέρα Ιφιγένεια ! 2 Μαΐου 2014 στις 12:40 μ.μ.

ιφιγένεια γεωργιάδου: Nicholas, οι δικές μου πληροφορίες που κυρίως προέρχονται από το βιβλίο της Οριάνας Φαλάτσι ΕΝΑΣ ΑΝΤΡΑΣ ...σχετίζονται με την ιδιαίτερη προσπάθεια που κατέβαλε ο στρατηγός Γκιζίκης για την οδυνηρή περιστολή κάθε ανθρώπινου δικαιώματος του σε συνθήκες κράτησης απελπιστικές... μέσα σε ένα χώρο ειδικά κατασκευασμένο για τον Παναγούλη από τσιμέντο στο ύψος το δικό του ...ώστε μετά βίας να στέκεται όρθιος .Στην προσπάθεια του να διατηρήσει την πνευματική του ισορροπία έλυνε ασκήσεις με εξισώσεις Fibonacci ως τελειόφοιτος του Πολυτεχνείου και έγραφε με το αίμα του ποιήματα στον τοίχο της αυτοσχέδιας φυλακής του.Πρόσφατα πληροφορήθηκα από αξιόπιστο φίλο ότι σε συνέντευξη του ο Παπαδόπουλος από την φυλακή λίγο πρίν πεθάνει αναγνώρισε... στον Παναγούλη αξιοσύνη και θάρρος και ότι ήταν ο μόνος... που θα μπορούσε να απειλήσει την ζωή του πραγματικά αν εγνώριζε καλύτερα να χρησιμοποιεί τα εκρηκτικά. 2 Μαΐου 2014 στις 1:38 μ.μ.

• Nik Vythoulkas: ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΠΟΤΕ LETTERA A UN BAMBINO MAI NATO - ΟΡΙΑΝΑ ΦΑΛΑΤΣΙ

Σ’αυτον πού τήν αμφιβολία δεν φοβάται ο’ αυτόν πού τα γιατί άναζητάει χωρίς να κονραστή εστω κι άν θά πονέση ή θά πεθάνη.

Σ’ αυτόν πού άναρωτιέται με αγωνία νά όώση ή νά μή όώση τή ζωή, άφιερώνει τό βιβλίο μιά γυναίκα γιά όλες τις γυναίκες τού πλανήτη.

Αυτή τή νύχτα ένοιωσα τήν παρουσία σου: μιά σταγόνα ζωής, πού ξέφυγε άπό τήν άνυπαρξία. Κειτόμουνα στό κρεβάτι, μέ όρθάνοιχτα τά μάτια, μέσα στό σκοτάδι. Καί, ξαφνικά, τήν πυκνή σκοτεινιά μου τήν ξέσχισε μιά λάμψη σιγουριάς: ναί, ήσουνα έκεΐ. 'Υπήρχες. Ήταν σά νά δεχόμουνα κατάστηθα μιά ντουφεκιά. Ή καρδιά μου σταμάτησε. Και όταν ξαναβρήκε τόν παλμό της, εναν ύπόκωφο παλμό, ή κατάπληξή μου έγινε χιονοστιβάδα, γιά νά μέ παρασύρη σέ μιάν άβυσσο άβεβαιότητας και τρόμου. Κα'ι τώρα μέ τυλίγει ό φόβος, λούζοντάς μου τό πρόσωπο, τά μαλλιά, τό μυαλό. “Ενας φόβος πού μέσα του σβήνω. Προσπάθησε νά καταλάβης: δέν είναι ό φόβος μου άπέναντι στόν κόσμο. Οί τρίτοι μού είναι άδιά-φοροι. Δέν είναι ό φόβος μου γιά τόν Θεό. Δέν πιστεύω στόν θεό. Δέν είναι ό φόβος μου μήπως πονέσω. Ό πόνος δέν μέ τρομάζει. Είναι ό φόβος ό δικός σου και τής μοίρας, πού σέ άρπαξε άπό τό μηδέν, γιά νά σέ φυτέψη στά σπλάχνα μου. Δέν ήμουνα ποτέ έτοιμη νά σέ ύποδε-χτώ, όσο κι άν περίμενα μέ λαχτάρα τόν έρχομό σου. Μέ βασάνιζε πάντοτε τό τρομακτικό έρώτημα: μήπως δέν ήθελες νά γεννηθής; Μήπως, μιά μέρα, θά μού πετούσες κατάμουτρα, ούρλιάζοντας, τό άοάσταχτο παράπονο: «Κα'ι ποιός σού ζήτησε νά μέ φέρης στόν κόσμο; Γιατί τό έκανες; Γιατί;» Ή ζωή είναι μεγάλο βάσανο, μωρό μου. Είναι ένας πόλεμος καθημερινός, άσταμάτητος. Και οί στιγμές τής χαράς είναι σύντομες παρενθέσεις, πού πληρώνονται μέ τίμημα σκληρό, πώς μπορώ νά σιγουρευτώ ότι δέν θά ήταν καλύτερα νά σέ έξαφανίσω, πώς μπορώ νά μαντέψω άν έσύ δέν θά ήθελες νά έπιστρέψης στόν κύκλο τής σιωπής; Δέν έχεις τή δύναμη νά μού μιλήσης 'Η σταγονίτσα τής ζωής σου είναι μονάχα λίγα κύτταρα, πού μόλις τώρα σχηματίζονται. Ίσως καί νά μήν είναι κάν ζωή, άλλά μιά ύποψία ζωής. Καί oμως, θά θυσίαζα τόσα πολλά γιά ένα μήνυμά σου, γιά ένα σημάδι πού θά μού φανέρωνε τή βούλησή σου. 2 Μαΐου 2014 στις 3:01 μ.μ.

Nik Vythoulkas: Ένα εκρηκτικό ντοκουμέντο που συγκλονίζει μέ τόν ώμο ρεαλισμό του τίς συνειδήσεις άνδρών και γυναικών σ’ ολόκληρο τόν κόσμο. Μια γυναικεία φωνή άκούγεται, άπ’ αρχής μέχρι τέλους, σ’ αύτό τό βιβλίο. Μιλάει μια ανύπαντρη γυναίκα, πού βρίσκεται ξαφνικά μ’ ένα παράνομο παιδί στά σπλάχνα της. Ή γυναίκα δεν έχει όνομα, δέν άποκαλύπτει τήν κοινωνική της θέση. Λίγο —ή μάλλον καθόλου— ένδιαφέρουν αύτά. Γιατι ή γυναίκα πού μιλάει μπορεί νά είναι ή ϊδια ή Φαλλάτσι, όπως μπορεί νά εϊσαστε και σείς ή όποιαδήποτε γυναίκα στόν κόσμο - απελευθερωμένη έπιστήμων, καταπιεσμένη νοικοκυρά, υπάλληλος, εργάτρια.

ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΠΟΤΕ © 1975, RIZZOLI EDITORE, MILANO © 1976, ΠΑΠΥΡΟΣ - ΓΡΑΦΙΚΑΙ TEXNAI A.E., Κηφισίας καί Ίωαννίδου 6 (Άμαρούσιον). Γιά τήν έλληνική γλώσσα Τίτλος τής πρωτοτύπου έκδόσεως: ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΠΟΤΕ - LETTERA A UN BAMBINO MAI NATO - ΟΡΙΑΝΑ ΦΑΛΑΤΣΙ.

Αιωνία η μνήμη του Αληθινού Μαχητή και Αντιστασικού αξέχαστου ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ - Σε ευχαριστούμε Ιφιγένεια για ...τις Ιστορικές μνήμες της ...Νεώτερης Ιστορίας μας !! Μέρα Μαγιού με μίσεψες ...μέρα Μαγιού σε ...χάνω !!)!) 2 Μαΐου 2014 στις 3:05 μ.μ.

ιφιγένεια γεωργιάδου: Nik, δρώντας συμπληρωματικά παρουσιάζεις την συνέχεια της δραματικής ζωής του με το παιδί τους που δεν πρόλαβε να δεί το φώς του κόσμου... 

3 Μαΐου 2014 στις 12:30 π.μ.

1. 
   

   

   Μίκης Θεοδωράκης - Οι πρώτοι νεκροί (Πάλης ξεκίνημα) 2:47

   Μίκης Θεοδωράκης - Οι πρώτοι νεκροί (Πάλης ξεκίνημα)

Ο ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΕΓΡΑΨΕ ΚΑΙ ΣΥΝΕΘΕΣΕ ΔΥΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΡΥΦΑΙΟ ΗΡΩΑ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΕΠΤΑΕΤΙΑΣ 1967- 74, ΠΟΥ ΚΑΤΕΛΗΞΕ ΣΤΗΝ ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΑΜΕΛΙΣΜΟ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ.

1. 
   

   

   Βίντεο: Αλ. Παναγούλης (Εκείνος ήταν μόνος) 3:56

   Βίντεο: Αλέξανδρος Παναγούλης (Εκείνος ήταν μόνος)

• Σοφία Ντρέκου μαζί με ιφιγένεια γεωργιάδου. 17 Νοεμβρίου 2016

Ο ηρωϊσμός της αγέρωχης αυτοθυσίας του εστήριξε τις θολωμένες με την βία και την ασυδοσία ψυχές μας. Αιώνια η μνήμη σου ηρωϊκέ, ακαταμάχητε ασυμβίβαστε ΑΛΕΚΟ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ !!!

ιφιγένεια γεωργιάδου: Έγινε έτσι και ταξιδεύοντας σε μονοπάτια άλλοτε ξάστερα κι άλλοτε ομιχλώδη, άλλοτε ανοιχτά στο διάβα κι άλλοτε φραγμένα από βάτους και λιάνες - οι δύο όψεις της ζωής που δίχως αυτές δε θα υπήρχε ζωή - , ξαναπατώντας πάνω σε χνάρια γνωστά μου γιατί τα' χαμε αφήσει μαζί ή σχεδόν άγνωστα γιατί τα' ξερα μόνο από διηγήσεις σου, πήγα προς αναζήτηση του μύθου σου. Ο συνηθισμένος μύθος του ήρωα που αγωνίζεται μόνος, που χτυπιέται από τους άλλους, που τον περιφρονούν, που δεν τον καταλαβαίνουν. Η συνηθισμένη ιστορία του ανθρώπου που αρνιέται να υποταχθεί σε εκκλησίες, φόβους, μόδες, ιδεολογικά σχήματα, απόλυτες αρχές, απ' όπου κι αν προέρχονται, μ' ότι χρώμα κι αν είναι ντυμένες, και κηρύσσει την ελευθερία. Η συνηθισμένη τραγωδία του ατόμου που δεν προσαρμόζεται, που δεν παραδίνεται, που σκέφτεται με το μυαλό του και γι' αυτό πεθαίνει σκοτωμένος απ' όλους. Να την, και σύ ο μοναδικός δυνατός συνομιλητής μου, εκεί κάτω στο χώμα, ενώ το ρολόι χωρίς δείχτες σημαίνει την πορεία της θύμησης. 17 Νοεμβρίου 2016 στις 10:03

Αλέξανδρος Παναγούλης

(2 Ιουλίου 1939 – 1 Μαΐου 1976)

Έλληνας πολιτικός και ποιητής, κορυφαία μορφή του αντιδικτατορικού αγώνα. Στις 13 Αυγούστου 1968 αποπειράθηκε να δολοφονήσει τον δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, συνελήφθη και βασανίσθηκε απάνθρωπα. Μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας εξελέγη βουλευτής με την ΕΚΝΔ.

Ο Αλέξανδρος Παναγούλης γεννήθηκε στις 2 Ιουλίου 1939 στη Γλυφάδα Αττικής και ήταν το δεύτερο παιδί του αξιωματικού του στρατού Βασιλείου Παναγούλη και της Αθηνάς Κακαβούλη.

Ως φοιτητής στο τμήμα Ηλεκτρολόγων - Μηχανολόγων του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου αναδείχθηκε ηγετικό στέλεχος του φοιτητικού κινήματος και το  1963 έλαβε μέρος στο Α' Παμφοιτητικό Συνέδριο ως εκπρόσωπος της σχολής του. Ήταν μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΟΝΕΚ (της νεολαίας της Ενώσεως Κέντρου) και ιδρυτικό στέλεχος της μετεξέλιξής της σε ΕΔΗΝ. Μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974 διετέλεσε γενικός γραμματέας της ΕΔΗΝ, νεολαίας πλέον της ΕΚΝΔ.

Μετά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου πέρασε αμέσως στην παράνομη δράση κατά της χούντας των συνταγματαρχών, αφού πρώτα λιποτάκτησε (27 Μαΐου) από το στρατό, όπου υπηρετούσε τη θητεία του. Τον ακολούθησε τον Αύγουστο και ο αδελφός του Γεώργιος Παναγούλης, υπολοχαγός των ΛΟΚ, ο οποίος κατέφυγε στο Ισραήλ, συνελήφθη κι εκδόθηκε στην Ελλάδα, αλλά κατά τη διάρκεια της μεταφοράς του στην Ελλάδα με πλοίο, χάθηκαν τα ίχνη του και από τότε θεωρείται αγνοούμενος.

Ο Αλέκος Παναγούλης ήταν ο ουσιαστικός ηγέτης της οργάνωσης «Εθνική Αντίσταση» και ο αρχηγός του ΛΑΟΣ (Λαϊκός Αντιστασιακός Οργανισμός Σαμποτάζ), που ήταν η πιο δυναμική ομάδα της οργάνωσης. Μετά τη λιποταξία του, κατέφυγε μυστικά για μικρό διάστημα στην Κύπρο και, μετά την επιστροφή του στην Αθήνα, οργάνωσε την περίφημη απόπειρα δολοφονίας του αρχηγού της δικτατορίας, Γεωργίου Παπαδόπουλου, την οποία και επιχείρησε στις 13 Αυγούστου 1968 στη λεωφόρο Αθηνών - Σουνίου, κοντά στο Λαγονήσι, όπου η πολυτελής βίλα στην οποία διέμενε ο δικτάτορας.

Η απόπειρα έγινε με υπονόμευση του δρόμου και την πυροδότηση έκανε ο ίδιος ο Παναγούλης. Η αποτυχία του εγχειρήματος οφειλόταν σε έλλειψη συντονισμού. Ο Παναγούλης συνελήφθη κρυμμένος στα βράχια της παραλίας και οδηγήθηκε στο κρατητήριο της ΕΣΑ, όπου βασανίστηκε με απάνθρωπη σκληρότητα για να καταδώσει τους συνεργάτες του. Άντεξε με απαράμιλλη γενναιότητα τα βασανιστήρια, χωρίς να ομολογήσει απολύτως τίποτε.

Όπως σημειώνει η ιταλίδα δημοσιογράφος Οριάνα Φαλάτσι στη συνέντευξή της με τον Αλέξανδρο Παναγούλη μετά την απελευθέρωσή του, η ενέργειά του αυτή του ήταν μία πολιτική πράξη εναντίον της δικτατορίας. «Δεν επιδίωξα να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Δεν είμαι ικανός να σκοτώσω έναν άνθρωπο. Επιδίωξα να σκοτώσω έναν τύραννο» της είπε.

Στις 17 Νοεμβρίου 1968 καταδικάσθηκε σε θάνατο από το Στρατοδικείο Αθηνών και σε ποινές φυλάκισης 11 συγκατηγορούμενοί του, μέλη της οργάνωσης «Εθνική Αντίσταση», ανάμεσα στα οποίους οι μετέπειτα υπουργοί του ΠΑΣΟΚ Λευτέρης Βερυβάκης και Στάθης Γιώτας. Η θανατική ποινή δεν εκτελέστηκε, χάρη στην κινητοποίηση της διεθνούς κοινής γνώμης (διαμαρτυρίες κομμάτων και οργανώσεων, λαϊκές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε όλο τον κόσμο, διαβήματα κυβερνήσεων, εκκλήσεις προσωπικοτήτων όπως του Πάπα Παύλου του 6ου και του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ Ου Θαντ).

Παρέμεινε, ωστόσο, για πέντε χρόνια έγκλειστος στις στρατιωτικές φυλακές Μπογιατίου. Στις 5 Ιουνίου 1969 δραπέτευσε μαζί με τον δεσμοφύλακά του Γιώργο Μωράκη, αλλά συνελήφθη μετά τρεις ημέρες, προδομένος από έναν εξάδελφό του, ο οποίος εισέπραξε την αμοιβή της επικήρυξής του. Κλείστηκε στην απομόνωση στις φυλακές Μπογιατίου, απ’ όπου επιχείρησε ακόμη δύο φορές να δραπετεύσει, δείχνοντας έτσι τις ακατάλυτες δυνάμεις που έκρυβε μέσα του. Η περήφανη και ασυμβίβαστη στάση του έναντι στους στρατοδίκες της χούντας και τους βασανιστές του τον ανέδειξαν σε ηρωική μορφή τού αντιδικτατορικού αγώνα. Ο ηρωισμός του και η ανδρεία του αναγνωρίστηκαν και από τους ίδιους τους βασανιστές του.

Τον Αύγουστο του 1973, στο πλαίσιο των μέτρων φιλελευθεροποίησης του δικτατορικού καθεστώτος, επωφελήθηκε της γενικής αμνηστίας που χορηγήθηκε στους πολιτικούς κρατούμενους και αυτοεξορίστηκε στη Φλωρεντία, όπου φιλοξενήθηκε από τη σύντροφο και βιογράφο του Οριάνα Φαλάτσι (1929 - 2006). Του μέτρου επωφελήθηκε και ο μικρός του αδελφός Στάθης Παναγούλης, που ακολούθησε πολιτική καριέρα στη μεταπολίτευση (ΠΑΣΟΚ, ΕΣΠΕ, ΚΚΕ, Συνασπισμός, Πολιτική Άνοιξη, ΔΗΚΚΙ, ΣΥΡΙΖΑ).

Στις πρώτες μεταπολιτευτικές εκλογές του Νοεμβρίου του 1974, ο Αλέκος Παναγούλης εξελέγη βουλευτής στη Β' Αθηνών με το κόμμα τής Ενώσεως Κέντρου - Νέων Δυνάμεων (ΕΚΝΔ), διάδοχο σχήμα της προδικτατορικής Ενώσεως Κέντρου (ΕΚ). Αρνήθηκε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, για τον οποίον είχε αρνητική γνώμη. Τον Απρίλιο του 1976 διαφώνησε με την πολιτική τού κόμματός του κι έγινε ανεξάρτητος.

Την Πρωτομαγιά του 1976 βρήκε τραγικό θάνατο κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης, στο ύψος του Αγίου Δημητρίου, όταν το αυτοκίνητο που οδηγούσε εξετράπη της πορείας του κι έπεσε σ’ ένα υπόγειο κατάστημα. Ο Τύπος της εποχής έγραψε ότι κάποιοι ήθελαν να τον βγάλουν από τη μέση, επειδή είχε στην κατοχή του απόρρητα έγγραφα της δικτατορίας που έδειχναν τις σχέσεις γνωστών πολιτικών προσώπων της μεταπολιτευτικής περιόδου με τη δικτατορία. Τίποτα, όμως, δεν αποδείχθηκε και τα δημοσιεύματα παρέμειναν στο επίπεδο της εικασίας.

Η κηδεία του έγινε στις 5 Μαΐου στο Α’ Νεκροταφείο της Αθήνας και την παρακολούθησε πλήθος κόσμου. Το σεντόνι που σκέπαζε το φέρετρο ήταν κεντημένο από τα χέρια της ηρωίδας μάνας του και σε μία ταινία γραφόταν:

• «Ο Αλέξανδρος Παναγούλης καταδικάσθηκε σε θάνατο γιατί έψαξε την ελευθερία. Το 1976 πέθανε γιατί έψαξε την αλήθεια και τη βρήκε».

Ο Αλέκος Παναγούλης άφησε πίσω του δυο ποιητικές συλλογές: «Άλλοι θ’ ακολουθήσουν», που βραβεύθηκε με το Διεθνές Βραβείο του Βιαρέτζιο και «Μέσα από φυλακή σας γράφω στην Ελλάδα», που τιμήθηκε με το Λογοτεχνικό Βραβείο της Αντιφασιστικής Αντίστασης στην Ιταλία. Πολλά από τα ποιήματά του γράφτηκαν κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του. sansimera.gr

Από το Στιγμιαίο στο Άπειρο / Σοφία Ντρέκου

Δείτε και...

• Όποτε είχαν ανάγκη έτρεχαν πότε εκείνος, πότε εκείνη να βρεθούν... [Ιφ. Γεωργιάδου]
• Αλέκος Παναγούλης ωραίος ως Έλλην: η λεβεντιά είναι πληγή που πάντα αίμα τρέχει