Σαν ισόβια ανάξιοι και σαν αιώνια αγαπημένοι από τον Αγαπημένο.

Σαν ισόβια ανάξιοι και σαν αιώνια αγαπημένοι από τον Αγαπημένο. 

ιφιγένεια γεωργιάδου: μία ένδειξη ενός άλλου βασιλείου >>> μία ένδειξη τόσο κυρίαρχη
και ισχυρή στην καρδιά που αναμένει με άγρυπνη ανυπομονησία τον Ερχομό της θριαμβευτικής δόξης Του!!!

π.Δαμιανός Σαράντης ιφιγένεια γεωργιάδου: Η «ένδειξη» αυτή, όντως, είναι πραγματικά «τόσο κυρίαρχη και ισχυρή», ώστε να προσηλώνει ακούραστα το όμμα της ψυχής «πρὸς τὰ ἄνω, μὴ τὰ ἐπὶ τῆς γῆς».

Ο άνθρωπος της Πίστεως δεν παύει από του να ατενίζει
προς το «άλλο Βασίλειο». Αυτή η ένδειξη και αυτή η ενατένιση,
χειραγωγούν βαθμιαία την ψυχή στον ένθεο πόθο.

Ο δε πόθος, κομίζει την απλανή γνώση της εμπειρίας,
το ιερό προσωπικό γεγονός που απαραίτητα δεν είναι «υποκειμενικό» αλλά,
έστω και ελάχιστα, «εκκλησιαστικό».

Η ζήση αυτού του «άλλου Βασιλείου», ακυρώνει βαθμηδόν την δύναμη
του κάθε πόνου από την όποια επερχόμενη δοκιμασία.

Η θλίψη, το μαρτύριο, η δοκιμασία, μεταστοιχειώνονται.

Το «πυρ» του Χριστού, καίει κάθε τι.

Μια σύννους χαρά, ανατέλλει πίσω και πέρα από τα νέφη των δοκιμασιών.

Η ψυχή, βιώνει εδραιότερα την Χάρη·

την κλείδα αυτού του Βασιλείου που πριν «ατενίζαμε»
και τώρα βιώνουμε ανέλπιστα.

Πάλι ο φιλάνθρωπος Χριστός κατατρόπωσε τον πόνο και τον θάνατο, μέσα μας.

Μένουμε περιδεείς να θαυμάζουμε πάνω απ’ όλα
κατανοώντας όσο μπορούμε τούτη την δωρεά,
σαν ισόβια ανάξιοι και σαν αιώνια αγαπημένοι από τον Αγαπημένο.

Ίσως όλα αυτά (τα φληναφήματά μας), να έχουν κάποια αμυδρή σχέση
με την ενδόμυχη κλίμακα των βιωμάτων στην οποία καταφάσκει

η καρδιά του πιστού και του υπομονετικού.

Η σοφία της δικής μας Πίστεως, μοιάζει με «μωρία»

γιατί δεν είναι αδημονούσα, δεν είναι «μεγάλαυχη».

Η σοφία της δικής μας Πίστεως, είναι και θα είναι πάντα
η υπομονή και η καρτερία της.

Βαθειά και αθεώρητα μέσα σε αυτήν,
πάντα θα συναντούμε όλοι τον Ταπεινό Νικητή
του πόνου των προσωπικών και πανανθρώπινων δοκιμασιών μας·
τον Πράο Σωτήρα Χριστό.