Ο Θεός είναι το μέρος του όλου ως γενεσιουργός ολότης του μέρους.

• ιφιγένεια γεωργιάδου π.Δαμιανός συγχωρέστε με ...μπήκα σε πειρασμό .....να γράψω τα φιλοσοφικά μου παράδοξα.....

  2 Οκτωβρίου 2014 στις 1:08 μ.μ. · 
• Ο Θεός είναι το μέρος του όλου ως γενεσιουργός ολότης του μέρους.....
• το σώμα είναι το όλον του κυττάρου ....
• και το κύτταρο το μέρος του σώματος .....
• σε άρρηκτους αδιάσπαστους δεσμούς
• ακολουθίας και συνέχειας.

Ο Θεός είναι το μέρος του όλου 

ως γενεσιουργός ολότης του μέρους.

 π.Δαμιανός Σαράντης 2 Οκτωβρίου 2014 ·

«Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ· Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ»

Ο αββάς Δουλάς, ο μαθητής του αββά Βησσαρίωνος, διηγήθηκε: 

«Κάποτε που βαδίζαμε στην παραλία, δίψασα και είπα στον αββά Βησσαρίωνα: “Αββά, διψώ πάρα πολύ!”. 

Ο γέροντας, αφού έκανε προσευχή, μου είπε: 

“Πιες από τη θάλασσα!”…». 

ΤΟ ΕIΛΗΤΑΡΙΟΝ: «Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ· Ο ΘΕΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΥ»

TOEILHTARION.BLOGSPOT.COM|ΑΠΟ ΠΑΤΗΡ ΔΑΜΙΑΝΟΣ

• 
  

  
  
• π.Δαμιανός Σαράντης Αγαπητή ιφιγένεια γεωργιάδου: Είναι ευχάριστος πειρασμός για μας να αντικρίζουμε τα εμφιλόσοφα (και καθόλου παράδοξα) σχόλιά σου. Τι, σύμπτωση! Αυτήν την συζήτηση είχα κι εγώ χθες βράδυ με τον πνευματικό μου. 

  2 Οκτωβρίου 2014 στις 3:25 μ.μ. · 
• Ο Θεός, δεν λησμονεί να βρίσκεται μυστικά παντού. 
• Και έτσι, βρίσκεται δυναμικά και στο επιμέρους. 
• Η άτμητη ολότητα, σκορπιέται αθόρυβα στα απειράριθμα κλάσματά της. 
• Και όλα τα κλάσματα, ακόμη και τα ελάχιστα μικροτμήματα, 
• επειδή φέρουν την θεία ενέργεια, ρέουν προς την ολότητα. 
• Ο Θεός μας, είναι Θεός της ολότητας, της συνοχής, της ενότητας, 
• του ενιαίου και της απλότητας. 
• Αλλά, επειδή σταθερό και ακατάλυτο ίδιον της Αγάπης
•  είναι η διανομή της, η μοιρασιά και το αυτοδόσιμό της, 
• έτσι και ο Θεός «κενώνεται» αέναα στην κτίση Του 
• και ειδικώτερα στην κορωνίδα της κτίσης Του, τον άνθρωπο. 
• Θεός «πάντα» και Θεός «παντού»: στο πριν, στο τώρα, στο μετά, στο επέκεινα. 
• Ακόμη και, –αποφατικώ τω τρόπω–, στο «πουθενά»! 
• Στο πέραν της ύλης και της λογικής και της νόησης.
• 
  
• Θυμάμαι ένα περιστατικό που είχα διαβάσει με τον Γέροντα Παΐσιο, 
• όπου, ενώ περπατούσε σε ένα χλοερό μονοπάτι της Αθωνικής Γης,
• έσκυψε και ασπάσθηκε ένα μικρό φυλλαράκι, εκφράζοντας τον σεβασμό του
•  προς το μεγαλείο του Αγίου Θεού, νοιώθοντας την θεία ενέργεια 
• μέσα σε αυτό το ταπεινό και εύθραυστο φύλλο.
• Αλλά αυτό, μπορεί και να είναι παρεξηγήσιμο από τις γκουρουϊστικές σχολές, 
• οι οποίες, πολύ πλανεμένα, βλέπουν την ενέργεια του Θεού σκορπισμένη στην φύση. 
• Μόνο που «θεός» σε αυτήν την φύση, τυγχάνει βαθμιαία, στο τέλος, 
• να είναι ο εαυτός τους! Αλλά, αυτό, είναι άλλο θέμα.