Από το Στιγμιαίο στο Άπειρο: Ναζίμ Χικμέτ: Όμορφο που 'ναι να σε συλλογιέμαι

28 Απρ 2015

Ναζίμ Χικμέτ: Όμορφο που 'ναι να σε συλλογιέμαι

Όμορφο που ’ναι να σε συλλογιέμαι μέσα

απ’ τους θορύβους του θανάτου και της νίκης

Να συλλογιέμαι εσένανε μέσα απ’ τη φυλακή

κι έχοντας περασμένα τα σαράντα

Όμορφο που ’ναι να σε συλλογιέμαι

Να το ’να χέρι σου

σ’ ένα ύφασμα γαλάζιο ξεχασμένο,

ξεχασμένο

Και να – να’μαι στα μαλλιά σου η ραθυμιά η περήφανη

της Ινσταμπούλ της γης μου

Όμορφο που ’ναι να σε συλλογιέμαι, να γράφω λόγια σένα,

να σε κοιτάζω πλαγιασμένος έτσι ανάσκελα μες στο κελί μου

Μια λέξη που ’χες πει την τάδε μέρα, στο τάδε μέρος

Όχι η λέξη η ίδια μα αυτός ο τρόπος που είχε,

που είχε μέσα της να κλείνει όλο τον κόσμο.

Όμορφο που ’ναι να σε συλλογιέμαι

Για σένα θα σκαλίσω ακόμα τόσα πράγματα

Θα φτιάξω ένα μικρό κουτί, ένα δαχτυλίδι

Θα υφάνω τρεις οργιές μετάξι

Και ξαφνικά πετιέμαι ορθός

τρέχοντας να χουφτώσω του παραθυριού τα κάγκελα

Και να φωνάζω στον γαλάζιο ουρανό της λευτεριάς,

όλα μου τα τραγούδια που ’γραψα για σένα.

Ποίηση: Nâzım Hikmet Ran (Ne güzel şey hatırlamak seni)*
Απόδοση στα ελληνικά: Γιάννης Ρίτσος*

Βίντεο: Όμορφο που ’ναι να σε συλλογιέμαι

Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος & Ναζίμ Χικμέτ

Μουσική κ Ερμηνεία: Μάνος Λοΐζος - 1983

Λήψεις από την Κωνσταντινούπολη~Οκτώβρης 2013

ιφιγένεια γεωργιάδου 28 Απριλίου 2015

Μιχάλης Μάλαμας Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος

& Ναζίμ Χικμέτ Μουσική: Μάνος Λοΐζος

Μονάκριβή μου εσύ στον κόσμο

μου λες στο τελευταίο σου γράμμα

«Πάει να σπάει το κεφάλι μου,

σβήνει η καρδιά μου.

Αν σε κρεμάσουν, αν σε χάσω θα πεθάνω».

Θα ζήσεις καλή μου, θα ζήσεις.

Η ανάμνησή μου μαύρος καπνός

θα διαλυθεί στον άνεμο.

Θα ζήσεις αδερφή

με τα κόκκινα μαλλιά της καρδιάς μου.

Οι πεθαμένοι δεν απασχολούν πιότερο από ένα χρόνο

τους ανθρώπους του εικοστού αιώνα.

Ο θάνατος ένας νεκρός που τραμπαλίζεται

στην άκρη ενός σχοινιού.

Σε τούτο εδώ το θάνατο

δεν αντέχει η καρδιά μου.

Μα να 'σαι σίγουρη πολυαγαπημένη μου

αν το μαύρο και μαλλιαρό

το χέρι κάποιου φουκαρά ατσίγγανου

περάσει στο λαιμό μου τη θηλιά,

άδικα θα κοιτάνε μες στα γαλάζια μάτια

του Ναζίμ να δουν το φόβο.

Στο σούρπωμα του στερνού μου πρωινού

θα δω τους φίλους μου κι εσένα.

Και δε θα πάρω μαζί μου

κάτω απ’ το χώμα

παρά μόνο την πίκρα

ενός ατέλειωτου τραγουδιού.

Μέλισσά μου με τη χρυσή καρδιά,

με τα μάτια πιο γλυκά απ’ το μέλι

τι κάθισα και σου 'γραψα

πώς ζήτησαν το θάνατό μου.

Η δίκη μόλις άρχισε

δε κόβουν δα και στα καλά καθούμενα

έτσι το κεφάλι ενός ανθρώπου

σαν να `τανε γογγύλι.

Έλα, έλα μη μου σκας

όλα αυτά `ναι μακρινά ενδεχόμενα.

Έλα και μη ξεχνάς

πως η γυναίκα ενός φυλακισμένου

δεν κάνει να `χει μαύρες έγνοιες.

28 Απριλίου 2015 στις 2:44 μ.μ.

Ιωάννης Βεϊσάκης: <....Όχι η λέξη η ίδια μα αυτός ο τρόπος που είχε, που είχε μέσα της να κλείνει όλο τον κόσμο...> Πόση ομορφιά !!!!!!!!!!!! 28 Απριλίου 2015 στις 2:45 μ.μ.

Σοφία Ντρέκου: Πανέμορφο Ιφιγένειά μου... αντίδωρο και από μένα. 28 Απριλίου 2015 στις 2:46 μ.μ.