Όποτε είχαν ανάγκη, έτρεχαν πότε εκείνος, πότε εκείνη να βρεθούν...

Όποτε είχαν ανάγκη έτρεχαν 

πότε εκείνος, πότε εκείνη να βρεθούν...

Ιφιγένεια Γεωργιάδου

-ad memoriam.. ad onorem μεγάλων παθών.... θα μπορούσα να κρατάω ένα ημερολόγιο αλλά πάντοτε μισούσα το γράψιμο ... ή τουλάχιστον αυτού του είδους το γράψιμο μπορεί νά'ταν και λόγω μυαλού... γιατί τα γεγονότα της μέρας.

τα μεταφράζει το βράδυ..αν είσαι έξυπνος αν είσαι αργό άτομο στον μεταβολισμό τους όπως εγώ... τα συν θέτεις τα συνδέεις τα σκέφτεσαι... τα αφήνεις και τα ξαναβρίσκεις.

1 Μαΐου 76.. πήγαινα Καναδά... έφευγε πρωί το δρομολόγιο έμενα Κηφισιά και κατέβαινα Βουλιαγμένης για να πάω αεροδρόμιο... δεν είχε ακόμη φωτίσει καλά..... και βλέπω ένα αυτοκίνητο άσπρο εντελώς στραπατσαρισμένο δεξιά στον τοίχο ενός γκαράζ... που θα μπορούσα και σήμερα να περιγράψω κάθε του λεπτομέρεια... από αίσθηση περισσότερο γιατί δεν υπήρχε τίποτα κανείς ούτε αστυνομία ούτε ψυχή ζώσα ... κατάλαβα ότι είχε γίνει τη νύχτα.. προσπέρασα..

πήγα στη δουλειά μου ..όπου άκουσα τα μαντάτα σκοτώθηκε ο Παναγούλης... από ένστικτο καθαρά είπα «τον φάγανε»... αλλά επειδή τον τρελό δεν τον κρατάς ότι σκέφτεται το λέει.. το είπα καθαρότατα και φωναχτά... άρχισαν τα -όχι -πως το ξέρεις; τι είναι αυτά κάτσε ρε παιδί μου ... -μπορεί να συμβεί...στον οποιονδήποτε τίποτα εγώ και με καυγά... «τον φάγανε» σου λέω...

1 Μάη 97... Ρώμη σε μια παρέα άλλη κατάσταση άλλη ζωή η Οριάνα Φαλάτσι ήδη στις αρχές της αρρώστειας της.. “άλλη» κι εκείνη απ το «Ένας Άνδρας».. μιλάει για την «χαμένη αριστερά».. σαν την χαμένη ευκαιρία λόγω Ελλάδας λόγω συνάφειας εκείνη τη στιγμή στην θεωρία της..

κάποια στιγμή η συζήτηση για την περίοδο της χούντας τη γνωριμία της και το τρελό πάθος της γι αυτόν που έτσι κι αλλιώς το βλέπει πια εντελώς «αποστασιοποιημένα».. αναγκαστικά...

αν και «αν ήταν αλλιώς τα πράγματα» δλδ κι αν ζούσε εκείνος πάλι χώρια θά'τανε φαντάζομαι.. ήταν γνωστοί οι ατέλειωτοι καυγάδες τους το πως ο ένας ήταν συμπλήρωμα του άλλου.. χωρίς κανένας τους δυό να ανέχεται το χαρακτήρα του... είχε πει...

ότι η τελευταία φορά που τον είδε ήταν λίγο πριν το θάνατό του αν και ήδη χωρισμένοι... με συνεχή επαφή... όποτε είχαν ανάγκη έτρεχαν πότε εκείνος πότε αυτή να βρεθούν.. τεσπά μια καθημερινή ιστορία δύο ανθρώπων μοιραίων που δεν τα βρήκαν ποτέ συμβατικά...

αλλά με άλλους κώδικες ο ένας στον άλλο είχε επενδύσει τα πάντα...

στην Οριάνα ο Παναγούλης είχε δώσει όλα τα στοιχεία που τον σκότωσαν.. μέσα σε ένα κύλινδρο.. λέγοντας της... «είσαι το μόνο πλάσμα που εμπιστεύομαι αλητάκι» έτσι τη φώναζε... κι εκείνη δεν τά' βγαλε ποτέ... πριν λίγες ήμερες έφυγε και ο κολλητός του εξ ίσου σπουδαίος Γιάννης Κλωνιζακης για το περιβολή τ' ουρανού.

Πως και δεν ήταν μαζί εκείνο το χάραμα δεν ξέρω πάντως κι εγώ είχα δρομολόγιο πολύ πρωινό και όταν μάθαμε τα νέα έκανα ακριβώς τις ίδιες σκέψεις μ' εσένα και εισέπραξα τις ίδιες απαντήσεις. Η εικόνα όμως του αυτοκινήτου, δεν σβήνει απ'τα μάτια μου.

Με συγκίνησες αφάνταστα. Εκείνη την ημέρα, μαζί του ένιωσα ότι σκοτώθηκαν τα νεανικά μας όνειρα, άλλα όπως βλέπεις η ζωή συνεχίζει αμείλικτα την πορεία της

Δυο βιβλία με σόκαραν πολύ, το «Ένας Άντρας» της Φαλάτσι και το After the Fail του Miller. Καριέρες πάνω από πτώματα. Δ.Μ

-Ωραίο!!! Παρουσιάζει ένα ιδιαίτερο αισθησιασμό... αποκαλυπτικό... σαν βουτιά στην θάλασσα εν ψυχρώ Ι.Γ

Δείτε και...

• Αλέξανδρος Παναγούλης: Ο ηρωϊσμός της αγέρωχης αυτοθυσίας του
• Αλέκος Παναγούλης ωραίος ως Έλλην: η λεβεντιά είναι πληγή που πάντα αίμα τρέχει