Ιφιγένεια Γεωργιάδου
Η αποδοχή ότι η κάθε
«αἵρεση ἀποτελεῖ χωροχρονικό μόρφωμα,
ἐπιλογή καί δημιούργημα
μέ μιά ἀμφίδρομη ἱστορική ἀσυνέχεια»,
αποτελεί ένα πεδίο έρευνας και μελέτης όλων των διδακτικών τάσεων που αναδεικνύονται
κατά καιρούς ως μία σημαντική και αποφασιστική πρόκληση για το σώμα της εκκλησίας
να αναγνωρίσει κάποιες ελλείψεις κυρίως στην προσπάθεια παρακολούθησης
των εκφραστικών και υπαρκτικών αναζητήσεων με διαφορετική φωνή και διάλεκτο
από την γνώριμα και αναλλοίωτα
μεταδιδόμενη άκριτα,
επαναλαμβανόμενη στα ίδια σχήματα και ήχους απόμακρους και ενοχλητικούς
στον βαθμό που η αντιληπτική ικανότητα δυσκολεύεται να αποδεχτεί.
Ίσως η στοχαστική μελέτη των χωροχρονικών μορφωμάτων
Ίσως η στοχαστική μελέτη των χωροχρονικών μορφωμάτων
συμβάλλει στην διαδικασία της συν-χώρησης
μέσω της αγαπητικής κατανόησης
στην περίπτωση που υπάρχει η δυναμική και η θέληση να αποποιηθούμε
τους χωροχρονικούς εγκλωβισμούς
της αντίστασης και της επιβολής.
Η ιστορική ασυνέχεια είναι αμφίδρομη
Η ιστορική ασυνέχεια είναι αμφίδρομη
προς την κατεύθυνση της σθεναρής απώθησης
όσων νομίζω ότι διαφέρουν
από ότι νομίζω πως έχω κατανοήσει.
πηγή: IFIGENEIA GEORGIADES είπε... 13 Δεκεμβρίου 2013 - 11:16 π.μ.
Λέκτωρ Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.
Ἡ παρουσία τῶν αἱρέσων ἀποτελεῖ ἕνα φαινόμενο τό ὁποῖο εἶναι παρόν ἀπό τόν πρῶτο ἱστορικό βηματισμό τῆς Ἐκκλησίας στήν πορεία της γιά τόν Εὐαγγελισμό τοῦ κόσμου. Εἶναι ἕνα φαινόμενο πού ἤδη ἀπό τά ἀποστολικά χρόνια θεωρεῖται ὡς μία ἔκφραση τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας (Β' Θεσ. 2, 7).
Στήν Καινή Διαθήκη καί στά ἔργα τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας περιγράφονται βασικές παράμετροί του, ἀλλά καί οἱ σοβαρές σωτηριολογικές συνέπειες αὐτοῦ τοῦ φαινομένου (Α' Τιμ.1, 19. Β' Πέτρ. 2, 1). Ὁρισμένα ἀπ’ αὐτά τά χαρακτηριστικά τοῦ φαινομένου, τά ὁποῖα διαχρονικά ἐμφανίζονται στίς ποικιλώνυμες αἱρέσεις, θά προσπαθήσουμε νά ἐπισημάνουμε στή συνέχεια.
α) Εἶναι γνωστό, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὡς σῶμα Χριστοῦ ἀποτελεῖ μυστήριο τό ὁποῖο ὑπέρκειται τοῦ χρόνου. Ἡ κάθε αἵρεση ἀντιθέτως ἀποτελεῖ χωροχρονικό μόρφωμα, ἐπιλογή καί δημιούργημα μέ μιά ἀμφίδρομη ἱστορική ἀσυνέχεια.
β) Γιά τήν Ὀρθόδοξη πίστη μας ἡ ἀλήθεια δέν εἶναι μιά ἀφηρημένη ἔννοια ἤ μιά διανοητική σύλληψη. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πρόσωπο. Εἶναι τό πάνσεπτο πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου (Ἰωάν. 14, 6). Ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τό σῶμα Του, εὐαγγελίζεται τό Χριστό, μεταδίδει τό Χριστό, ζεῖ τό Χριστό, παραδίδει τό Χριστό καί τό εὐαγγέλιό Του, ὄχι ὡς ἰδεολογία, ἀλλά ὡς ἐμπειρικό γεγονός ὅπως τό ἔζησαν (Α' Ἰωάν. 1, 1- 4) καί «καθώς παρέδοσαν ἡμῖν οἱ ἀπ’ ἀρχῆς αὐτόπται καί ὑπηρέται γενόμενοι τοῦ λόγου» (Λουκ. 1, 2).
Ἀντιθέτως ἡ αἵρεση ἐπιλέγοντας, ἀπορρίπτοντας, προσθέτοντας ἤ ἀφαιρώντας ἀπό τήν πληρότητα τῆς ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ θείας Ἀποκαλύψεως παραμορφώνει τήν ἀλήθεια, παραμορφώνει δηλαδή τό Χριστό. Πολύ χαρακτηριστικά ἐπισημαίνει σχετικά ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «Καί γάρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί, καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας εἰσί» (Ἀναίρεσις γράμματος Ἰγνατίου, 3).
γ) Περιγράφοντας ὁ ἅγ. Ἀμφιλόχιος Ἰκονίου τίς σωτηριολογικές συνέπειες τῆς εἰσόδου ἑνός χριστιανοῦ σέ μιά αἱρετική ὁμάδα, μέσα ἀπό τή λατρευτική πράξη καί τή μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἐπισημαίνει μεταξύ τῶν ἄλλων, κατά τρόπο ἐξόχως ρεαλιστικό τά ἑξῆς: «Ὡς γάρ βαπτισθείς εἰς Χριστόν Χριστόν ἐνεδύσω, οὕτως ἀποδημήσας ἀπό τῆς Ἐκκλησίας Χριστόν ἐξεδύσω» (Κατά Ἀποτακτικῶν ἤ Γεμελλιτῶν, 7). Ἡ ἔξοδος ἀπό τήν Ἐκκλησία ἀποτελεῖ οὐσιαστικά ἀπέκδυση τοῦ Χριστοῦ. Ὑπάρχει κάτι πιό ὀδυνηρό γιά κάποιον Χριστιανό; Νομίζουμε ὄχι.
δ) Πολλές φορές μέσα στήν ἱστορία διαπιστώνουμε διαιρέσεις ἐπί διαιρέσεων μεταξύ τῶν διαφόρων αἱρετικῶν κινήσεων. Τό γενονός αὐτό ἀποκαλύπτει μιά ἀκόμα πνευματική νοσογόνο ἑστία τοῦ χώρου. Αὐτήν τήν περιγράφει πολύ παραστατικά ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ὅταν ἐπισημαίνει ὅτι τό δέντρο τῆς αἱρέσεως «τό ἐφύτευσεν μέν λογισμῶν ἄκαιρος περιέργεια, ἐπότισε δέ ἀπονοίας τῦφος, ηὔξησε δέ φιλοδοξίας ἔρως» (PG 48, 719).
ε) Δέν ὑπάρχουν μικρές ἤ μεγάλες αἱρέσεις, μικρή ἤ μεγάλη ἀπό -κλιση ἀπό τήν ἐκκλησιαστική διδασκαλία. Ἡ ἀλήθεια δέν εἶναι ποτέ θέμα ποσότητας. Ἡ Ὀρθόδοξη πίστη μας, τό ἐκκλησιαστικό ἦθος καί ἡ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἕνα καί μοναδικό μέγεθος πού δέν τεμαχίζεται. Ἐπισημαίνει χαρακτηριστικά ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Καθάπερ ἐν τοῖς βασι-λικοῖς νομίσμασιν ὁ μικρόν τόν χαρακτῆρα περικόψας, ὅλον τό νόμισμα κίβδηλον εἰργάσατο, οὕτω καί ὁ τῆς ὑγιοῦς πίστεως καί τό βραχύτατον ἀνατρέψας, τῷ παντί λυμαίνεται ἐπί τά χείρονα προϊών ἀπό τῆς ἀρχῆς» (PG 61, 622).
στ) Ἡ κάθε αἵρεση ἀποτελεῖ ὡς πρός τήν ἀφετηρία ἐκίνησής της ἐπανάληψη τῆς ἰδίας ἐκείνης ἀρχέγονης πειρασμικῆς προσβολῆς. Ἀποτελεῖ μία ἄλλη πίστη, μία ἄλλη στάση ζωῆς, τήν ὁποίαν ὅπως λέγει ὁ ἅγ. Εἰρηναῖος Λυῶνος «οὔτε προφῆται ἐκήρυξαν, οὔτε ὁ Κύριος ἐδίδαξεν, οὔτε ἀπόστολοι παρέδωσαν» (Έλεγχος ψευδωνύμου γνώσεως 8, 1). Πρόκειται γιά τρόπο ζωῆς πού βρίσκεται ἐκτός τῶν ἐκκλησιαστικῶν συντεταγμένων. Εἶναι δρόμος πού ὁ κάθε αἱρετικός τόν διανύει κατά τρόπο ἀδιάκριτο καί ἀπληροφόρητο, γιατί πείστηκε μέ τήν ὑπόσχεση πάλι μιᾶς ἄπονης καί ψευδεπίγραφης σωτηρίας.
ζ) Τελειώνοντας τίς λίγες αὐτές ἐπισημάνσεις μας θά θέλαμε νά σταθοῦμε σέ μία ἀκόμα. Ἡ Ἐκκλησία παραμένει ὡς σῶμα Χριστοῦ ὁ μοναδικός χῶρος θεραπείας τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης καί ἐργαστήριο ἁγιότητας. Στά πρόσωπα τῶν ἁγίων της ἀποδεικνύεται, ὅτι ἡ πρόταση της γιά τήν πρόσληψη καί μεταμόρφωση τοῦ κόσμου, εἶναι ὄχι οὐτοπική, ἀλλά ἐμπειρική πρόταση ζωῆς, ὁ μόνος ἀσφαλής τρόπος γιά νά καταστεῖ κάθε ἄνθρωπος καινή ἐν Χριστῶ κτίση (Β' Κορ.5, 17).
Ἀντιθέτως, ἡ κάθε αἵρεση, ὡς σύστημα πλάνης, στερεῖται ἀκριβῶς τόν τρόπο θεραπείας τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης πού φανέρωσε ὁ Χριστός καί τόν βλέπουμε στήν ἁγιοπνευματική ἄθληση καί στό χριστομίμητο ἦθος τῶν ἁγίων μας. Ἡ κάθε αἵρεση, ἐπειδή ἀγνοεῖ αὐτή τήν μεταμορφωτική διαδικασία καί τίς θεμελιώδεις καί ἀπαράβατες προϋποθέσεις της γιά τόν κατά Χριστόν δοξασμό τοῦ ἀνθρώπου, τήν ἀνικαθιστᾶ μέ τά δικά της ἰδεολογήματα, μέ τήν ψευδαίσθηση τῆς αυτάρεσκης στιγμιαίας σωτηρίας πού ἐκφράζεται ὡς μιά ἀτομική εὐσεβιστική πρακτική.
Δείτε ακόμη...
πολυωνυμικές εξισώσεις βαθμού μεγαλύτερου του 1;
…
Επειδή δεν πιστεύουν σε ανώτερες δυνάμεις.
ιφιγένεια γεωργιάδου Ένας μαθηματικός κι ένας μηχανικός πηγαίνουν σε ένα συνέδριο φυσικής. Το θέμα ήταν οι χώροι 9 διαστάσεων… Καθ’ όλη τη διάρκεια του συνεδρίου, ο μαθηματικός ακούει με μεγάλο ενδιαφέρον και συμμετέχει, ενώ ο μηχανικός δεν καταλαβαίνει τίποτα, έχει πονοκέφαλο και περιμένει πότε θα τελειώσει για να σηκωθεί να φύγει. Τελειώνει κάποια στιγμή το συνέδριο και ρωτάει ο μηχανικός το μαθηματικό:
– Μα καλά, πώς καταλάβαινες αυτά που έλεγαν; Εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα!
– Απλά φαντάστηκα το χώρο!
– Πως γίνεται να φανταστείς έναν 9-διαστατο χώρο;;;
– Στην αρχή φαντάστηκα ένα ν-διάστατο χώρο και μετά έθεσα ν=9…
Aggelos Aslanidis Σε πόσες διαστάσεις λειτουργεί η σκέψη σου, Ιφιγένεια, για να δημιουργείς αυτούς τους ωραίους υπερβατικούς διαλογισμούς. 18 Απριλίου στις 10:23 π.μ.
Δημοσιεύσεις για Μαθηματικά στο Λίγη Επιστήμη να γουστάρουμε
το αμιγώς ΙΕΡΟΚΑΝΙΚΟ και ΟΡΘΟΔΟΞΟ.βημα
πηγή: IFIGENEIA GEORGIADES είπε... 13 Δεκεμβρίου 2013 - 11:16 π.μ.
Παύσον τα σχίσματα των εκκλησιών
σβέσον τα φρυάγματα των εθνών
τας των αιρέσεων επαναστάσεις ταχέως
κατάλυσον τη δυνάμει του Αγίου σου Πνεύματος.
Πάντας ημάς πρόσδεξαι εις την βασιλείαν σου
υιούς φωτός και υιούς ημέρας αναδείξας
Την σήν ειρήνην και την σήν αγάπην χάρισαι ημίν
Κύριε ο Θεός ημών Πάντα γαρ απέδωκας ημίν
Μέγας Βασίλειος
Τὸ μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας
καὶ τὸ φαινόμενο τῶν αἱρέσεων
καὶ τὸ φαινόμενο τῶν αἱρέσεων
Λέκτωρ Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.
Πρωτοπρεσβύτερος Βασίλειος Α. Γεωργόπουλος
Συνδέσεις -Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου
Ἡ παρουσία τῶν αἱρέσων ἀποτελεῖ ἕνα φαινόμενο τό ὁποῖο εἶναι παρόν ἀπό τόν πρῶτο ἱστορικό βηματισμό τῆς Ἐκκλησίας στήν πορεία της γιά τόν Εὐαγγελισμό τοῦ κόσμου. Εἶναι ἕνα φαινόμενο πού ἤδη ἀπό τά ἀποστολικά χρόνια θεωρεῖται ὡς μία ἔκφραση τοῦ μυστηρίου τῆς ἀνομίας (Β' Θεσ. 2, 7).
Στήν Καινή Διαθήκη καί στά ἔργα τῶν ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας περιγράφονται βασικές παράμετροί του, ἀλλά καί οἱ σοβαρές σωτηριολογικές συνέπειες αὐτοῦ τοῦ φαινομένου (Α' Τιμ.1, 19. Β' Πέτρ. 2, 1). Ὁρισμένα ἀπ’ αὐτά τά χαρακτηριστικά τοῦ φαινομένου, τά ὁποῖα διαχρονικά ἐμφανίζονται στίς ποικιλώνυμες αἱρέσεις, θά προσπαθήσουμε νά ἐπισημάνουμε στή συνέχεια.
α) Εἶναι γνωστό, ὅτι ἡ Ἐκκλησία ὡς σῶμα Χριστοῦ ἀποτελεῖ μυστήριο τό ὁποῖο ὑπέρκειται τοῦ χρόνου. Ἡ κάθε αἵρεση ἀντιθέτως ἀποτελεῖ χωροχρονικό μόρφωμα, ἐπιλογή καί δημιούργημα μέ μιά ἀμφίδρομη ἱστορική ἀσυνέχεια.
β) Γιά τήν Ὀρθόδοξη πίστη μας ἡ ἀλήθεια δέν εἶναι μιά ἀφηρημένη ἔννοια ἤ μιά διανοητική σύλληψη. Ἡ ἀλήθεια εἶναι πρόσωπο. Εἶναι τό πάνσεπτο πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου (Ἰωάν. 14, 6). Ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τό σῶμα Του, εὐαγγελίζεται τό Χριστό, μεταδίδει τό Χριστό, ζεῖ τό Χριστό, παραδίδει τό Χριστό καί τό εὐαγγέλιό Του, ὄχι ὡς ἰδεολογία, ἀλλά ὡς ἐμπειρικό γεγονός ὅπως τό ἔζησαν (Α' Ἰωάν. 1, 1- 4) καί «καθώς παρέδοσαν ἡμῖν οἱ ἀπ’ ἀρχῆς αὐτόπται καί ὑπηρέται γενόμενοι τοῦ λόγου» (Λουκ. 1, 2).
Ἀντιθέτως ἡ αἵρεση ἐπιλέγοντας, ἀπορρίπτοντας, προσθέτοντας ἤ ἀφαιρώντας ἀπό τήν πληρότητα τῆς ἐν Χριστῶ Ἰησοῦ θείας Ἀποκαλύψεως παραμορφώνει τήν ἀλήθεια, παραμορφώνει δηλαδή τό Χριστό. Πολύ χαρακτηριστικά ἐπισημαίνει σχετικά ὁ ἅγ. Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «Καί γάρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί, καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ ἐκκλησίας εἰσί» (Ἀναίρεσις γράμματος Ἰγνατίου, 3).
γ) Περιγράφοντας ὁ ἅγ. Ἀμφιλόχιος Ἰκονίου τίς σωτηριολογικές συνέπειες τῆς εἰσόδου ἑνός χριστιανοῦ σέ μιά αἱρετική ὁμάδα, μέσα ἀπό τή λατρευτική πράξη καί τή μυστηριακή ζωή τῆς Ἐκκλησίας, ἐπισημαίνει μεταξύ τῶν ἄλλων, κατά τρόπο ἐξόχως ρεαλιστικό τά ἑξῆς: «Ὡς γάρ βαπτισθείς εἰς Χριστόν Χριστόν ἐνεδύσω, οὕτως ἀποδημήσας ἀπό τῆς Ἐκκλησίας Χριστόν ἐξεδύσω» (Κατά Ἀποτακτικῶν ἤ Γεμελλιτῶν, 7). Ἡ ἔξοδος ἀπό τήν Ἐκκλησία ἀποτελεῖ οὐσιαστικά ἀπέκδυση τοῦ Χριστοῦ. Ὑπάρχει κάτι πιό ὀδυνηρό γιά κάποιον Χριστιανό; Νομίζουμε ὄχι.
δ) Πολλές φορές μέσα στήν ἱστορία διαπιστώνουμε διαιρέσεις ἐπί διαιρέσεων μεταξύ τῶν διαφόρων αἱρετικῶν κινήσεων. Τό γενονός αὐτό ἀποκαλύπτει μιά ἀκόμα πνευματική νοσογόνο ἑστία τοῦ χώρου. Αὐτήν τήν περιγράφει πολύ παραστατικά ὁ ἱερός Χρυσόστομος, ὅταν ἐπισημαίνει ὅτι τό δέντρο τῆς αἱρέσεως «τό ἐφύτευσεν μέν λογισμῶν ἄκαιρος περιέργεια, ἐπότισε δέ ἀπονοίας τῦφος, ηὔξησε δέ φιλοδοξίας ἔρως» (PG 48, 719).
ε) Δέν ὑπάρχουν μικρές ἤ μεγάλες αἱρέσεις, μικρή ἤ μεγάλη ἀπό -κλιση ἀπό τήν ἐκκλησιαστική διδασκαλία. Ἡ ἀλήθεια δέν εἶναι ποτέ θέμα ποσότητας. Ἡ Ὀρθόδοξη πίστη μας, τό ἐκκλησιαστικό ἦθος καί ἡ λατρεία τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἕνα καί μοναδικό μέγεθος πού δέν τεμαχίζεται. Ἐπισημαίνει χαρακτηριστικά ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Καθάπερ ἐν τοῖς βασι-λικοῖς νομίσμασιν ὁ μικρόν τόν χαρακτῆρα περικόψας, ὅλον τό νόμισμα κίβδηλον εἰργάσατο, οὕτω καί ὁ τῆς ὑγιοῦς πίστεως καί τό βραχύτατον ἀνατρέψας, τῷ παντί λυμαίνεται ἐπί τά χείρονα προϊών ἀπό τῆς ἀρχῆς» (PG 61, 622).
στ) Ἡ κάθε αἵρεση ἀποτελεῖ ὡς πρός τήν ἀφετηρία ἐκίνησής της ἐπανάληψη τῆς ἰδίας ἐκείνης ἀρχέγονης πειρασμικῆς προσβολῆς. Ἀποτελεῖ μία ἄλλη πίστη, μία ἄλλη στάση ζωῆς, τήν ὁποίαν ὅπως λέγει ὁ ἅγ. Εἰρηναῖος Λυῶνος «οὔτε προφῆται ἐκήρυξαν, οὔτε ὁ Κύριος ἐδίδαξεν, οὔτε ἀπόστολοι παρέδωσαν» (Έλεγχος ψευδωνύμου γνώσεως 8, 1). Πρόκειται γιά τρόπο ζωῆς πού βρίσκεται ἐκτός τῶν ἐκκλησιαστικῶν συντεταγμένων. Εἶναι δρόμος πού ὁ κάθε αἱρετικός τόν διανύει κατά τρόπο ἀδιάκριτο καί ἀπληροφόρητο, γιατί πείστηκε μέ τήν ὑπόσχεση πάλι μιᾶς ἄπονης καί ψευδεπίγραφης σωτηρίας.
ζ) Τελειώνοντας τίς λίγες αὐτές ἐπισημάνσεις μας θά θέλαμε νά σταθοῦμε σέ μία ἀκόμα. Ἡ Ἐκκλησία παραμένει ὡς σῶμα Χριστοῦ ὁ μοναδικός χῶρος θεραπείας τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης καί ἐργαστήριο ἁγιότητας. Στά πρόσωπα τῶν ἁγίων της ἀποδεικνύεται, ὅτι ἡ πρόταση της γιά τήν πρόσληψη καί μεταμόρφωση τοῦ κόσμου, εἶναι ὄχι οὐτοπική, ἀλλά ἐμπειρική πρόταση ζωῆς, ὁ μόνος ἀσφαλής τρόπος γιά νά καταστεῖ κάθε ἄνθρωπος καινή ἐν Χριστῶ κτίση (Β' Κορ.5, 17).
Ἀντιθέτως, ἡ κάθε αἵρεση, ὡς σύστημα πλάνης, στερεῖται ἀκριβῶς τόν τρόπο θεραπείας τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης πού φανέρωσε ὁ Χριστός καί τόν βλέπουμε στήν ἁγιοπνευματική ἄθληση καί στό χριστομίμητο ἦθος τῶν ἁγίων μας. Ἡ κάθε αἵρεση, ἐπειδή ἀγνοεῖ αὐτή τήν μεταμορφωτική διαδικασία καί τίς θεμελιώδεις καί ἀπαράβατες προϋποθέσεις της γιά τόν κατά Χριστόν δοξασμό τοῦ ἀνθρώπου, τήν ἀνικαθιστᾶ μέ τά δικά της ἰδεολογήματα, μέ τήν ψευδαίσθηση τῆς αυτάρεσκης στιγμιαίας σωτηρίας πού ἐκφράζεται ὡς μιά ἀτομική εὐσεβιστική πρακτική.
Δείτε ακόμη...
- Η Ιφιγένεια Γεωργιάδου στο άλμπουμ: ΕΠΙΣΤΗΜΗ. 17 Απριλίου στις 4:49 μ.μ.
πολυωνυμικές εξισώσεις βαθμού μεγαλύτερου του 1;
…
Επειδή δεν πιστεύουν σε ανώτερες δυνάμεις.
ιφιγένεια γεωργιάδου Ένας μαθηματικός κι ένας μηχανικός πηγαίνουν σε ένα συνέδριο φυσικής. Το θέμα ήταν οι χώροι 9 διαστάσεων… Καθ’ όλη τη διάρκεια του συνεδρίου, ο μαθηματικός ακούει με μεγάλο ενδιαφέρον και συμμετέχει, ενώ ο μηχανικός δεν καταλαβαίνει τίποτα, έχει πονοκέφαλο και περιμένει πότε θα τελειώσει για να σηκωθεί να φύγει. Τελειώνει κάποια στιγμή το συνέδριο και ρωτάει ο μηχανικός το μαθηματικό:
– Μα καλά, πώς καταλάβαινες αυτά που έλεγαν; Εγώ δεν καταλάβαινα τίποτα!
– Απλά φαντάστηκα το χώρο!
– Πως γίνεται να φανταστείς έναν 9-διαστατο χώρο;;;
– Στην αρχή φαντάστηκα ένα ν-διάστατο χώρο και μετά έθεσα ν=9…
Aggelos Aslanidis Σε πόσες διαστάσεις λειτουργεί η σκέψη σου, Ιφιγένεια, για να δημιουργείς αυτούς τους ωραίους υπερβατικούς διαλογισμούς. 18 Απριλίου στις 10:23 π.μ.
Δημοσιεύσεις για Μαθηματικά στο Λίγη Επιστήμη να γουστάρουμε
στο άρθρο 6 της ενότητος
ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ με τον Υπόλοιπο Χριστιανικό Κόσμο
εν Κολυμπαριω Κρήτης
και
ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΌ ΠΟΊΗΣΕ τους καταδικασθέντες αιρετικούς
Νεφέλες Ιερών Κανόνων θεσπισμενων εν Αγίω Πνεύματι ,
από χορεία ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ σε 9 ολόκληρες Οικουμ.Συνοδους ....
περί ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΩΝ με αιρετικούς ,
και διακήρυξη ( ΓΥΜΝΗ τη Κεφαλή ) της ΔΥΣΩΔΕΣΤΕΡΑΣ των όλων
ΠΑΝΑΙΡΕΣΗΣ του Οικουμενισμού ( κατά Άγιο Ιουστινο Πόποβιτς 1974 )
εν ΚΟΛΥΜΠΑΡΙΩ Κρήτης 16-6-2016,
οι ιεράρχες
το αμιγώς ΙΕΡΟΚΑΝΙΚΟ και ΟΡΘΟΔΟΞΟ.βημα
της εντολλοδοτου ΙΕΡΑΣ Παραδόσεως ,
που ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ τον καθε Πιστο ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΣΗΣ της Πίστεως
να κάνει ...Την ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ και διακοπή εκκλ.κοινωνιας
Ως τέκνα Ουν φωτός αλήθειας , ΦΕΥΓΕΤΕ τον μερισμον της ενότητος
και τας ΚΑΚΟΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ των ΑΙΡΕΣΙΩΤΩΝ , εξ ων ΜΟΛΥΣΜΟΣ
εξήλθεν εις πάσαν την Γην """"..""""
Ει τις ΟΥΚ ΑΦΙΣΤΑΤΑΙ του ΨΕΥΔΟΛΟΓΟΥ Κήρυκος εις ΓΕΕΝΑΝ ΚΑΤΑΚΡΙΘΗΣΕΤΑΙ .."""
( Αγίου Ιγνατίου Αντιοχείας προς Φιλιππησιους επιστολή 6 παρ.2 ) ...
""Τι Ουν φησιν όταν πονηρός η , και μη πειθωμεθα ;;; Πονηρός , πως λέξεις ;;
Ει μεν ΠΙΣΤΕΩΣ ενεκεν, ΦΕΥΓΕ ΑΥΤΟΝ , και παραιτησε ,
μη μόνον εάν άνθρωπος η , αλλά καν άγγελος εξ ουρανού κατιων """"".
( Αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου ομιλία εις την προς Εβραίους ΕΠΕ 34 , Κεφάλαιο 1 ....)
Αποστ.Παυλου :""" Εξέλθετε εκ ΜΕΣΟΥ ΑΥΤΩΝ και ΑΦΟΡΙΣΘΗΤΕ λέγει Κυριος
και ΑΚΑΘΑΡΤΟΥ μη απτεσθε , καγω εισδεξομαι υμάς , και εσομαι υμίν εις πατέρα
και υμείς εσεσθε μοι, εις υιούς και θυγατέρας ( Β Κόρινθ.6, 17-18 ) .
( καθ υποδείξιν της 8ης Οικουμ.Συνοδου εν Κωνσταντινουπόλει εν έτει 879 Μ.Χ )
οι εν λόγω Κανόνες του Ιερού Πηδαλίου συνταχθεντος εκ του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου ομιλούν περί ΚΑΘΑΙΡΕΣΗΣ και ΑΦΟΡΙΣΜΟΥ για τα ως άνω ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΑΜΑΡΤΗΜΑΤΑ
και ΔΟΓΜΑΤΙΚΕΣ παρεκτροπες
( αναφερω συνοπτικά:
Ι Αγίων Αποστόλων , ΙΑ Αγίων Αποστόλων ,
ΜΕ Αγιων Αποστόλων ,
ΞΕ Αγίων Αποστόλων ,
ΟΑ Αγίων Αποστόλων ,
ΣΤ Λαοδικείας Τοπ.Συνοδου ,
Θ Λαοδικείας Τοπ.Συνοδου ,
ΛΒ Λαοδικείας Τοπ.Συνοδου ,
ΛΓ Λαοδικείας Τοπ.Συνοδου ,
ΛΔ Λαοδικείας Τοπ.Συνοδου ,
ΛΖ Λαοδικείας Τοπ.Συνοδου ,
Θ Κανών Τιμοθέου Αλεξάνδρειας ,
Κανών Β εν Αντιοχείας Τοπ.Συνοδου ,
ΛΖ της εν Λαοδικείας Τοπ.Συνοδου ,
Α της Δ ΟΙΚΟΥΜ.Συνοδου ,
Β της Στ Οικουμ.Συνοδου ,
Α της Ζ Οικουμ.Συνοδου )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.