Είσαι η δροσιά σε μια μακρυνή κάψα μεσημεριάτικης ώρας .

Οταν λέγω ζώ για σένα μόνο με σένα

αγνοώ τον εαυτό μου 

που παλεύει αδιάκοπα 

να ισορροπήσει στα πόδια του .

Αν πώ λαμπερή μου ηλιαχτίδα 

πόση χαρά απλώνεται 

στης καρδιάς μου την απαντοχή

όταν εσύ μ’αγκαλιάζεις με το φώς σου.

Είσαι το μικρό λουλούδι 

που δίνει άρωμα 

Είσαι η μικρή δροσερή πηγή 

που την ανακάλυψα παραμερίζοντας 

τ’αγκάθια και ματώνοντας τα χέρια μου.

Είσαι η δροσιά σε μια μακρυνή κάψα μεσημεριάτικης ώρας .

Είσαι η χαρούμενη προσμονή μου.

Δεν θέλω να σε δούν τα βέβηλά τους μάτια 

όταν θ’αποθέσω

τις μικρές προσδοκίες της καρδιάς μου

δίπλα σου κοντά σου

θέλω νάσαι η μικρή μυστική προσδοκία

που όμορφα στολίζει την ζωή μου .

Μια τόση μικρή τρυφεράδα 

στην άκρια των δακτύλων μου 

τόσο κοντά τόσο μακρυά 

ανάλαφρη παρουσία 

όχι αγγιγμένη από της γήινης αδράνειας τα βάρη.

Ιφιγένεια Γεωργιάδου (1980)