Γενεά άπιστη και διεφθαρμένη

Γενεά άπιστη και διεφθαρμένη*

Ιφιγένεια Γεωργιάδου

Μπορεί η διαφθορά να απασχολεί όσους αναζητούν
την απόδοση του χαμένου δικαίου.

Όταν το δίκαιο αναγνωρίζεται
ως απώλεια του ίδιου συμφέροντος.

Ένα συμφέρον αποκομμένο από την δυνατότητα
της συμπλήρωσης και αναζήτησης του εφικτού
δυνάμενου να ενώσει να συσπειρώσει να αναζητήσει
με περιχώρηση και καλοσύνη
την αναμέτρηση στην κλίμακα
της αυτοταπείνωσης το εμείς.

Όταν η ψυχική ανισορροπία επιδιώκει
την συλλογική καταδίκη της ενότητας
και αναδεικνύει την πικρή μεγέθυνση της ιδιότητας.

Όταν η συνεχής και αέναη μετάβαση του εγώ και του εμείς
επιδιώκει τον συνολικό θάνατο στην παλαίστρα της ανυπαρξίας.

Η ζωογόνα σκέψη που διακατέχει τον νού
είναι η αναζήτηση του υπεύθυνου
για την ανεπάρκεια της εξέλιξης ενός φαινομένου γνωστού
που μετασχηματίζεται σε καθίζηση αγνώστου υλικού ιδιώματος.

Να αναζητήσουμε τον υπεύθυνο
αυτό το συγκεκριμένο πρόσωπο
που έπρεπε να ξέρει και αγνόησε την πραγματοποίηση
της αρχέτυπης λειτουργίας. Της θυσίας.

Όταν οι επιθυμίες δεν πραγματοποιούνται
όπως το άτομο η περιορισμένη μορφή το αναμένει
ο υπεύθυνος ευθύνεται όταν η μορφή αναγγέλλει
και το αναγγελλόμενο απογοητεύει.

Ο υπεύθυνος να αναλάβει την οδυνηρή διαδικασία
της επαναφοράς σε μεγέθη αναγνωρίσιμα
από ανάγκες και επιδιώξεις του τέλους.

Η ομιλία αποκτά λογικό φρόνημα
μόλις ακουστεί ο τελευταίος της ήχος.

Τότε αρχίζει να λειτουργεί.

Όταν ο λόγος σάρξ εγένετο ήλθε η Σωτηρία.

Η δημιουργία της μορφής είναι ο ενυπόστατος λόγος της δημιουργίας.

Όταν ο Πατέρας εδήλωσε εμείς ευχαριστούμεθα εσύ εγεννήθης
καθορίζει τον λόγο ύπαρξης της δικής μου μορφής.

*«Ω γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι;»
Κεφ 19 (Μτ 17,14-21. Λκ 9,37-43)