Τι να έκανα εγώ, ένα χαλασμένο παιδί της Αθήνας. Με κόπο ανυπολόγιστο, κατάφερα να είμαι απλώς συνεπής προς την αποστολή μου. Αλλά είδα στο πρόσωπο των στρατιωτών μου τη λάμψη που είναι ικανός ο Ελληνισμός ν' αναδύσει όταν πιστεύει στο δίκιο του. Και γνώρισα από πολύ κοντά την αψηφισιά του θανάτου, την ακατάβλητη θέληση της ζωής που έγινε τελικά και δική μου. (Οδυσσέας Ελύτης)
απλώς συνεπής προς την αποστολή μου>>>
Ιφιγένεια Γεωργιάδου
τα όρια είναι η ταπεινή αποδοχή...
μιάς γενναίας ύπαρξης...
με ένα τίποτα έζησα...
θα προφέρει Σιβυλλικά...
ο μεγάλος ποιητής αργότερα...
μία δυναμική του ελαχίστου
ανυπέρβλητης ομορφιάς
και ασκητικής αυταπάρνησης...
των ευκαιριακών προσχημάτων
της μεταβολής των φαινομένων...
που ξεγελούν... διαπράττοντας
το μέγιστο έγκλημα της αποβολής
των ανθρώπινων ιδιωμάτων...
με αυταρέσκεια επαρκή
και αλαζονεία επικριτική...
στην θεώρηση μιάς ζωής χαρακωμάτων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.