Si chiama Nikos Romanòs e fra le sue braccia è spirato sei anni fa Alexis Grigoropoulos

Si chiama Nikos Romanòs e fra le sue braccia è spirato 

sei anni fa Alexis Grigoropoulos

C’è un ragazzo di ventun’anni in Grecia che da tre settimane ha iniziato lo sciopero della fame e rischia seriamente di morire.

Si chiama Nikos Romanòs e fra le sue braccia è spirato sei anni fa Alexis Grigoropoulos, ucciso senza motivo dalla pistola di un poliziotto ad Exarchia.

Era il 6 dicembre del 2008, sabato sera. Un gruppo di ragazzi si ritrovano nel quartiere di Exarchia per festeggiare il compleanno di un amico. Poco dopo uno di loro, il quindicenne Alexis Grigoropoulos, muore ucciso da un poliziotto. I testimoni raccontano increduli che un poliziotto a piedi, in compagnia di un collega e armato di pistola, inveisce contro alcuni ragazzi e poi inizia a sparare ad altezza d’uomo. 

In precedenza i ragazzi gli avevano rivolto qualche battuta, niente di straordinario, cose che sono all’ordine del giorno qui ad Exarchia. La reazione del “batsos” è sproporzionata e inattesa, e Alexis cade per terra colpito al cuore. 

Accanto a lui il suo migliore amico, Nikos, lo vede sanguinare, pensa che Alexis sia semplicemente ferito, lo trascina verso il marciapiede per soccorrrerlo. Gli solleva la maglietta insanguinata, poi gli tasta il polso e capisce che non c’è più niente da fare. Nikos e Alexis, ragazzi di buona famiglia residenti nei quartieri bene di Atene, si sono conosciuti quattro anni prima sui banchi di scuola e sono divenuti inseparabili. 

E’ fra le braccia di Nikos che Alexis esala il suo ultimo respiro, è Nikos che chiama i soccorsi, è Nikos che sbatte il telefono in faccia ai giornalisti che cercano di intervistarlo. Nikos che non vuole parlare con nessuno. Nikos piccolo e magro che porta sulle spalle il feretro di Alexis. Nikos che chi incrocia il suo sguardo ai funerali rimane impressionato dalla rabbia che vi legge dentro. (popoffquotidiano.it/2014/12/02)

Σύντομο ιστορικό του περιστατικού
Ιφιγένεια Γεωργιάδου

Υπάρχει ένα αγόρι είκοσι ένα χρονών στην Ελλάδα για τρεις εβδομάδες
έχει αρχίσει απεργία πείνας και είναι σε σοβαρό κίνδυνο θανάτου.

Αυτό λέγεται Νίκος Ρωμανός και στα χέρια του πέθανε πριν από έξι χρόνια
ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, που σκοτώθηκε χωρίς κανένα λόγο
από το όπλο ενός αστυνομικού στα Εξάρχεια.

Ήταν στις 6 Δεκεμβρίου του 2008, το βράδυ του Σαββάτου.

Μια ομάδα των εφήβων βρίσκονται στη γειτονιά των Εξαρχείων
για να γιορτάσουν τα γενέθλια ενός φίλου.

Λίγο μετά ένας από αυτούς, στα δεκαπέντε του ο Αλέξης Γρηγορόπουλος,
πεθαίνει σκοτώθηκε από έναν αστυνομικό.

Μάρτυρες έλεγαν ότι ένας αξιωματικός της αστυνομίας ήρθε με τα πόδια,
 μαζί με ένα  συναδέλφο του και κρατούσε ένα πιστόλι.

Προηγουμένως τα αγόρια έλεγαν μερικά αστεία,
τίποτα το εξαιρετικό, πράγματα που είναι στην ημερήσια διάταξη εδώ στα Εξάρχεια.

Η αντίδραση του στην λέξη «Μπάτσος» είναι δυσανάλογη και απροσδόκητη
και ο Αλέξης πέφτει στο έδαφος πυροβολημένος  στην καρδιά.

Δίπλα του ο καλύτερος φίλος του, ο Νίκος, βλέπει να αιμορραγεί,
 σκέφτεται ο Αλέξης είναι απλώς πληγωμένος,
τον σέρνει στο πεζοδρόμιο για το νοσοκομείο.

Ανελκυστήρες.... το πουκάμισό του ματωμένο, τότε παίρνει το σφυγμό
και συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο να κάνει.

Ο Νίκος και ο Αλέξης, τα αγόρια από καλή οικογένεια
που ζούν σε καλές γειτονιές της Αθήνας, συναντήθηκαν
 πριν από τέσσερα χρόνια στο σχολείο και έχουν γίνει αχώριστοι.

Στα χέρια του Νίκου ο Αλέξης αναπνέει την τελευταία του πνοή, ο Νίκος καλεί για βοήθεια.

Ο Νίκος πετά το τηλέφωνο κάτω σε δημοσιογράφους που επιθυμούν να του πάρουν συνέντευξη.
Ο Νίκος που δεν θέλει να μιλήσει σε κανέναν.
Ο Νίκος  κουβαλάει στους ώμους του το φέρετρο του Αλέξη.
Ο Νίκος στην κηδεία εντυπωσιάστηκε από την οργή που διαβάζει...

Επιμέλεια: Από το Στιγμιαίο στο Άπειρο